Er is een probleem met een van de hamsters. Die heeft een rare plek op haar zijkant. Een wond. Het ziet er niet fijn uit, want het is inmiddels een open wond, al is niet helemaal duidelijk waar dat door komt. Mijn vrouw en kinderen zijn wat vaag daaromtrent en ik kijk er niet naar. Dat heb ik meteen gezegd toen we die beesten kregen. Alles best, maar ik ga er niet voor zorgen. Iedereen sleept maar kleinvee aan en na twee weken is er geen hond die er nog naar omkijkt en dan loop ik weer met zakken voer en water te slepen.

Dus ja: ik vind die beestjes best grappig, maar veel bemoei ik me er niet mee.

Althans, tot voor kort, want met dat die plek groter wordt, wordt het probleem meer en meer met mij gedeeld. Ik proef dat de rest van het gezin wacht op een oplossing van mijn kant.

Mijn vrouw opperde al eens dat ik met het beestje naar de dierenarts moest.

,,Waarom ga je zelf niet?’’, vroeg ik.

,,Ik mag niet autorijden’’, klonk het antwoord.

Dat klopt, want ze is aan haar netvlies geopereerd en in afwachting van het herstel en de tweede operatie aan dat oog, is het haar verboden achter het stuur te kruipen. Die handicap is overigens geen beletsel om werkweken van zestig, zeventig uur te maken, maar autorijden, nee.

In het geval van de hamster maakt het niet uit, want ook al mocht ze wel rijden, dan had ze geen tijd. Vanwege die werkweken van zestig, zeventig uur.

Op zich wil ik best met die hamster naar de arts, maar ook mij ontbreekt de tijd. Omdat ik door de week het huishouden doe, omdat mijn vrouw er meer niet dan wel is. Dus vergeet ik de dierenarts te bellen.

Zielig voor het beestje ja. Vind ik ook. Wie weet lijdt zij aan gruwelijke pijnen. Al horen we haar weinig piepen. Maar zo lang geen van de leden van de rest van het gezin doorpakt, gebeurt er niks. Of, nou ja, mijn vrouw had laatst een andere oplossing: ,,Waarom laten we haar niet gewoon lopen?’’

,,Naar buiten?’’

,,Ja.’’

,,En dan?’’

,,Nou, lost het probleem zichzelf wel op.’’