Eens per jaar is het zover in Slochter. Het jaarlijkse handbaltoernooi. De Duurswoldhal is twee opeenvolgende weken een paar avonden afgeladen met ouders van de deelnemende groepen 5 en 6 en 7 en 8 en daaromheen opa’s en oma’s en veel jeugd dat ooit ook furore maakte in de terugkerende stammenstrijd.

Veel scholen zijn er niet, drie om precies te zijn, De Wegwijzer, De Kinderboom en de Ruitenvelder (het blijft een gemis dat De Wiekslag nooit meedoet), maar dat is geen reden om er niet vol tegenaan te gaan.

Onze oudste is geen onderdeel meer van het gebeuren, maar de jongste maakte voor het eerst zijn opwachting en die deed de hele week nauwelijks een oog dicht. Ik had beloofd te zorgen dat hij om half zes in de sporthal zou zijn en toen ik om vijf over vijf nog niet thuis was belde hij waar ik bleef.

Hij had zelfs opa en oma zover gekregen dat die kwamen kijken, terwijl het normaliter opa’s vrije avond was, met Voetbal Inside en zo. Maar omdat zijn avond toch al om zeep was omdat ze naar familie moesten, gingen ze toch mee.

Slochteren had, naar ik me heb laten vertellen, ooit een florerende handbalclub. Dat is nu wat minder geworden, maar het schoolhandbal is gebleven en laait elk jaar weer op.

Het zal geen verrassing zijn dat het niveau wisselend is, met enerzijds kroost van oude handbalcracks die zo hard gooien dat er nu en dan iemand met een bloedneus aan de kant moet en anderzijds kinderen die ballen om reden die ze zelf vermoedelijk ook niet kennen met twee handen recht omhoog gooien. Sport is hier ook een sociaal evenement.

De jongste speelde twee wedstrijden, beide keren tegen De Wegwijzer, aangezien er maar twee teams in die poule zaten en beide keren verloren ze, met 3-1 en 3-2. Kansloos, daar kunnen we kort over zijn. Al had ik wel zo mijn mening over de scheidsrechters en mijn vrouw moest me een paar keer aanstoten omdat ze zich schaamde.

Na die twee wedstrijden dacht ik: wegwezen, naar huis, op de bank, maar dat had ik gedacht. De juf/coach trakteerde op petat en bovendien moesten we wachten op de prijsuitreiking. Die was na de finale van de poule van groep 7 en 8, dus zat er weinig anders op dan bier drinken met een vader van een van de tegenstanders van De Wegwijzer. Hij zat ook wat op hete kolen, want hij moest nog darten. In Slochteren is het life on the fast lane, je kunt het zo gek niet verzinnen of het wordt georganiseerd; 24/7, het jaar rond.

Toen ik er op zeker moment klaar mee was en ook niet meer bier mocht omdat ik nog moest rijden en ik vanuit de kantine naar de tribune liep kwam de jongste naar me toe: ,,Heb je het gezien, heb je het gezien, de Kinderboom groep 7/8 is kampioen!’’

In mei zet ik al mijn geld op hem, dan is er schoolvoetbal.