Zeggen dat je vandaag niks doet is een ding; maar daadwerkelijk geen klap uitvreten blijkt in de praktijk nog niet eenvoudig.

De woensdag is mijn schrijfdag. Voor mijn boek over Milko Djurovski ben ik, zoals dat heet ‘aan’, dat wil zeggen, dat ik even niet verder kan, omdat ik in afwachting ben van een weekje Belgrado, van 3 tot en met 8 maart en de buslading vragen die ik de Macedonische ex-voetballer voor wil leggen ligt al klaar, dus is het niet zo heel gek om op een dag als vandaag te zeggen: ik doe lekker niks.

Dat ging een tijdje goed. De jongste zoon had ik naar school gebracht, de oudste was op de fiets gestapt richting bushalte en vrouwlief lag op bed, nog steeds aan het bijkomen van de oogoperatie en ik nestelde me op de bank met Infinite Jest van David Foster Wallace en ik schoot lekker op - nog niet eenvoudig aangezien die pil van een jaloersmakend niveau is en even ingewikkeld als de gebruiksaanwijzing van de Space Shuttle, met in ieder geval evenveel voetnoten - maar na drie kwartier had ik al zoiets van: oh ja, fuck, ik moet de ketting van de kettingzaag nog halen, die had ik laten slijpen in Zuidbroek, ik moet eindelijk een joggingbroek hebben voor het hardlopen, een flesje whisky voor mijn verzameling, een witte blouse voor door de week (bij de Wibra), een extra paar schoenen (die komen binnen twee en vier dagen over de post) en de boodschappen voor het avondeten worden nog altijd niet door de kaboutertjes gedaan en zat ik niet lekker meer.

Ondanks dat die eerste drie kwartier in een de laatste tijd zelden genoten stilte verliepen, besloot ik om half tien toch alvast naar Zuidbroek te karren, dan had ik dat gehad en meteen door naar Sappemeer en Hoogezand en voordat ik er erg in had was het alweer kwart over twaalf; tijd om de jongste weer van school te halen.

,,Lekker zeker’’, vroeg mijn vrouw, ,,een beetje voor jezelf shoppen.’’

,,Nou…’’

Na de lunch – broodje met eitje voor hem, sandwich met tonijn voor mezelf en mijn vrouw redde zich maar – lukte het om weer een uurtje te lezen, maar ook niet langer dan dat, want de was moest gedaan worden, de vaat in de vaatwasser en tijdens het gamen wilde zoonlief een beetje kletsen en daarna moest ik met hem naar de dokter (buikpijn, vermoedelijk een residu van de buikgriep, maar je weet het niet) en zat ik al snel weer in de doe-stand, ook al omdat de oudste niet heel lang daarna weer thuis kwam en de aandacht vroeg en net toen ik dacht, ik ga nu even gitaar spelen (The Ventures – Pipeline) kwam vrouwlief uit de slaapkamer met de opdracht dat ik met onze middelbare scholier Latijn en wiskunde moest oefenen en toen moest ik poepen en toen kwam een vriendin van mijn vrouw langs en toen was het alweer tijd om de jongste van de training te halen en toen ging ik eten koken en daarna afruimen, toetje maken en koffie zetten en de hele meuk weer op bed brengen en nou ja, zo wat aal en daarna zat ik op de bank en ik dacht: dat niks doen is niks voor mij.