Spijkers met Koppen - Koude zalmwraps

Wij aten gisteren koude zalmwraps. Van de moeder van Ruud Boymans van FC Utrecht. Mijn vrouw of ik zou nooit op het idee komen koude zalmwraps van de moeder van Ruud Boymans van FC Utrecht te maken, maar het stond in het verzamelalbum ‘Succesrecepten van de moeders’. En dat zat bij het verzamelalbum ‘Voetbalplaatjes 2015-2016’ van de supermarkt in Schildwolde.

De nieuwe spaaractie van deze landelijke keten wordt door alle mannen in het dorp met vreugde begroet. Wij zijn klaar met de zegeltjes voor theedoeken en boerenbontserviezen.

Een man is geen man als hij niet minstens een keer door de hel is gegaan van het voetbalplaatjes sparen en dát, kunnen wij onze zoons nu meegeven.

Zelf had ik er twee: van het WK Argentinië in 1978 en van de Nederlandse Eredivisie in 1979. Mijn vriendjes en ik waren er twentyfourseven mee bezig. De twee gulden vijftig zakgeld, zeg 1 euro, die ik als veertienjarige kreeg, ging er volledig aan op.

Je betaalde voor levenservaring. Ik heb meer gehuild omdat ik voor de twaalfde keer Wim Meutstege en Abe van de Ban had, dan om meisjes die in het fietsenhok zeiden: ‘Ik heb nu met Harm-Jan.’

In het verzamelen toonden zich ook de sociale verhoudingen. Dokterszoontjes hadden zo’n album binnen vier weken vol en een vriendje kreeg van zijn oudere zussen af en toe wat toegestopt. Jaloers keek ik naar zijn complete selecties van Roda JC en Sparta. Mijn pagina’s leken op de markt in Oude Pekela: hier en daar een kraam.

Het album van het WK in Argentinië heb ik na 37 jaar compleet. Pas vorig jaar lukte het om de Oostenrijkse middenvelders Herbert Prohaska en Kurt Jara via internet op de kop te tikken. Ze waren niet goedkoop.

Zo’n receptenalbum erbij betekent echter dubbele problemen. En niet alleen omdat ik nu de Marokkaanse pannenkoek van Yassin Ayoubs moeder moet maken en de bloemkoolsoep met kaas van Robin Pröppers moeder.

In de streek waar ik woon liggen ingrediënten als tuinkers, gemberwortel en Chinese taugé zelden in de schappen. Dat was nooit erg, er was toch geen vraag naar, maar nu moet ik er voor naar Hoogezand. Dat is tien kilometer verderop.

De achterliggende idee dat mijn kinderen gezonder eten omdat ik net als de moeder van Jetro Willems couscoussalade maak is bovendien onzin, als ik zes liter Cola-light moet kopen voor twee extra pakjes.

Ook zet ik vraagtekens bij de echtheid van de gegrilde courgettelasagne van de moeder van FC Groningens Hans Hateboer. Hij komt uit Beerta. Daar eten ze dat niet.

Om niet te spreken van het feit dat mijn zoons over dertig jaar op Marktplaats vermogens moeten betalen voor de nog ontbrekende plaatjes van PEC’s Bram van Polen én de groene bonen-wortelstamppot van Kostas Lamprous’ moeder.

Naast die dubbele problemen is er nog het serieuze gevaar van een nieuwe trend. Mijn vrouw en ik aten met smaak de koude zalmwraps van Ruud Boymans moeder, maar wat gebeurt als mensen het niet lekker vinden konden we afgelopen zondag al zien.

Ajax-supporters gaven off the record inmiddels toe dat het ophangen van een pop van Kenneth Vermeer niks te maken had met racisme of zijn overgang naar Feyenoord, wel met de havermoutpap met vers fruit van zijn moeder.

Ondanks dat zij de wraps goor vonden, moet ik van mijn zoons elk weekend iets koken van een voetbalmoeder. Omdat FC Groningen morgen thuis tegen Ajax speelt, mogen ze vanavond kiezen uit Hachee met zilvervliesrijst van Jasper Cillessens moeder of linzensoep van de moeder van Anwar El Ghazi. Aan het shirtje van de pop die om half een in de Euroborg hangt, is te zien wat het is geworden.