donderdag 4 februari 2016

Ik sta voor de foodautomaat op het werk. Het is twee uur en ik heb honger. Ik neem elke dag vier plakken brood met kaas mee, twee pakjes melk en twee appels, maar de broodtrommel is om kwart over tien leeg. Soms red ik het tot vijf uur zonder iets extra’s, soms niet en soms is vandaag.

De gevulde koek is verleidelijk, maar zoals altijd kies ik voor het zakje met één beschuit, één plakje roggebrood en twee plakjes kaas. Met een bekertje Wiener Melange uit de automaat is dat ook een soort van traktatie.

Alvorens ik terug naar mijn bureau loop kijk ik even naar het nog geopende schuifvakje van de foodautomaat. Hoe kloten zou ik me voelen, denk ik, als ik nu, net voordat ik het klepje sluit, mijn portemonnee zou pakken, die in het geopende vakje leg en de klep weer dicht schuif.

Dan zou ik een redelijk probleem hebben. Om die klep weer open te krijgen heb je een euro nodig en die zit dan in de portemonnee die in dat vakje ligt, achter die gesloten klep. Nog rotter zou ik me voelen als ik mijn autosleutels er bij zou leggen. Dat zou, mezelf kennende, een reden zijn om me van God en alles verlaten te voelen.

Ik zou dood willen, helemaal als het zaterdagavond zou zijn, als er niemand in de buurt was om een euro te lenen en je mobiele telefoon eveneens in het vakje lag, zodat je ook nog eens niemand om hulp kon vragen.

Of, dat kon natuurlijk wel omdat je de vaste telefoon nog had, maar als die hulp zou komen moest je de achterdeur van het gebouw openen en stel dat je alvast naar buiten liep om je vrouw op te wachten omdat die anders niet wist waar ze moest zijn en die achterdeur zou achter je weer dicht vallen, dan was je helemaal in de aap gelogeerd, omdat het pasje waarmee die achterdeur opent in je portemonnee lag in het vakje van de foodautomaat.

Wat zou je dan wel niet moeten?

Het zou niet bij me opkomen om mijn hele hebben en houden echt in zo’n vakje van de foodautomaat te leggen alvorens de klep dicht te doen en toch denk ik er elke keer aan. Raar ja, want ik denk er nooit aan om in plaats van vier, zes of acht plakken brood met kaas mee naar het werk te nemen.

2 opmerkingen:

  1. Ik denk dat iedereen weleens een dergelijke rare gedachtenkronkel heeft. Zoiets als wat als???????

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, ik ben ook altijd bang dat ik in een opwelling alles in de oranje brievenbus gooi. Hop, portemonnee en sleutelbos erin gekieperd. Is nog nooit gebeurd gelukkig maar ik denk het bijna elke dag.

    BeantwoordenVerwijderen