Een korte conversatie. Van vrijdag nog, maar evengoed het vastleggen waard. Op de uitreiking van de J.M.A. Biesheuvelprijs kwam ik Auke Hulst tegen. Ook schrijver, werkt eveneens voor een krant en wat wij in ieder geval gemeen hebben is Slochteren. Hij groeide er op, ik woon er nu.

Op mijn vraag, de standaardvraag, hoe het met hem ging (‘hoeist?’), volgde niet meteen het standaardantwoord ‘goed en met jou?’, maar een half moeilijk gezicht en de verzuchting dat het wat ingewikkeld werd om dat nu allemaal uit te leggen: ,,Dus zeg ik gewoon dat het goed gaat.’’

Ik: ,,Nou, blij te horen dat het goed gaat met jou.’’

Hij was, laten we zeggen: geamuseerd verbaasd mij in Amsterdam te treffen, zo vaak kom ik inderdaad niet buiten de provincie en concludeerde, omdat mijn uitgever een boek van mij had ingestuurd, dat ik in principe dus een kans op die prijs maakte. Waarop ik antwoordde dat ik er niet op rekende.

Auke bekende er bij zoiets altijd vanuit te gaan dat hij wint en is dan enorm teleurgesteld als dat niet zo is.

Ik zei daarop dat ik er nooit van uitga dat ik win, al helpt dat niet. Ook ik ben altijd enorm teleurgesteld.