Op weg van Groningen naar Slochteren, zie ik ter hoogte van Engelbert een fietser van rechts komen. Onmiddellijk gaan de alarmbellen rinkelen. Ik stel me voor hoe de man doorrijdt en hoe ik een klap voel en hij onder mijn voorwielen glijdt en het bedoelde leven tot stilstand komt. Hoe ik zou schrikken en uitstappen, niet durven kijken en ik in korte tijd omringd zou zijn door mensen, politie, ambulances en hoe alles zou veranderen, niet alleen van deze dag, maar van alle dagen en ik denk aan alles wat je maar kunt verzinnen bij het idee van een ongeluk.

Zoals ik dat bij zowat elke fietser denk die van links of rechts komt, en bij elke vrachtauto die in de verte op de andere weghelft mijn kant op komt. Zelfs bij een spoorwegovergang stel ik me voor wat zou gebeuren als ik probeer nog net onder de dalende spoorbomen door te komen en wat ik me dan nog meer voorstel is dat als je in de nasleep van zo’n ongeluk met fietser, auto, vrachtwagen of trein zit, je graag zou willen dat het ongeluk niet was gebeurd en de dag verder zou zijn verlopen zoals je had gepland, dat je gewoon je weg vervolgde naar huis, de deur opende, je een glas wijn inschonk, je kroost achter de Playstation begroette en begon met eten koken. Zoals ik vandaag heb gedaan, omdat de fietser keurig stopte.