Een ziek kind. De jongste. Niet verbazingwekkend, want het gaat rond. Hoofdpijn, maagpijn en steeds het gevoel te moeten kotsen. Hij was gisteren al niet naar voetbaltraining geweest en dat is bijzonder voor hem. De mededeling vanochtend dat zoonlief school aan zich voorbij wilde laten gaan was derhalve geen verrassing.

Of ik thuis kon blijven.

Dat kon.

Ik ben er geen voorstander van, maar soms ontkom je er niet aan.

,,Jij kunt zeker niet thuisblijven?’’, vroeg ik mijn vrouw.

,,Nee, eigenlijk niet.’’

,,Dacht ik al.’’

Ondertussen was er wat rumoer, want de oudste sprong al flikflakkend en juichend in de gang naar de slaapkamers: de eerste twee uur uitval.

Wat ik meteen met de mannen afsprak: vanochtend geen apparaat met beeldscherm aan. De een was ziek en ziek is ziek en geen vrijbrief om weer een hele dag te gamen en zoals ik het me herinnerde had de oudste nog wat huiswerk te doen.

Het voordeel van de wijziging van de plannen was dat ik rustig de ov-chipkaart kon opladen en drinken kon halen en meteen ingrediënten voor het avondeten.

Tot mijn verbazing kreeg ik voetbalplaatjes bij de Plus. Die had ik sinds het WK in 1978 niet meer in handen gehad.

Of ik meteen een voetbalplaatjesboek mee mocht dan. Dat kon, zei onze favoriete caissière Krista, mits ik 3,95 euro betaalde, of twee zakken mandarijntjes kocht, voor, ik meen, 3.98.

De ochtend verliep verder zonder incidenten. Ik schreef een verhaal voor de krant, overlegde met de coördinator over de precieze plek in de krant, smeerde om half elf vier broodjes kaas voor mezelf en een broodje salami voor de zieke, zette voor mezelf koffie en maakte hem een kop thee.

Om twaalf uur klonk het voor het eerst: ,,Ik verveel me.’’

,,Dat kan kloppen. Hoort bij ziek zijn. Je kunt niks, je voelt je belabberd en lezen kun je niet zo heel lang volhouden. Kan er niks anders van maken.’’

,,Mag ik in de kamer op de bank?’’

,,Je-wel.’’

,,Mag ik ook televisie kijken?’’

,,Ja hoor.’’

,,En ik heb ook honger.’’

,,Ik heb soep, is goed voor je keel. Wil je tomaten of groente?’’

,,Tomaten.’’

Waarna we samen een kommetje aten, ik weer aan het werk ging met een verhaal voor een speciale krant die ergens in februari verschijnt, daarbij driftig heen en weer Facebookend met het onderwerp van dat verhaal en de jongste verder ging met vervelen. Totdat hij zei nog meer honger te hebben en zin aan koude zalmwraps had. Ik beloofde hem weer naar de Plus te gaan en nam me voor direct wat zakjes voetbalplaatjes te kopen. Had hij wat te doen. Ik wist zelf hoe leuk dat was.

Krista zei dat ik ze niet kon kopen. Alleen bij boodschappen.

,,Oh.’’

Wraps hadden ze niet. Pas met de Kerstdagen weer. Maar mijn geluk was dat een mevrouw voor me de plaatjes niet hoefde en ze had toevallig ook nog artikelen gekocht waarbij je extra kreeg. Dus kon ik het zieke kind verblijden met vijf minuten plakwerk.

Wat ik vergeten te vertellen ben is dat het een dubbel plakboek betreft. In de een komen de bekende voetbalplaatjes, in de ander recepten van de moeders van de voetballers. Toeval of niet: een van die recepten is koude zalmwrap. Van Ruud Boymans’ moeder. Die is van FC Utrecht. Ruud dan. De sticker met het recept hebben we ook al. Dat moet ik morgen dus maken.

,,Ik verveel me.’’