Het was een uur of acht op de eerste dinsdag in oktober van het jaar 2014 toen ik een telefoontje kreeg van mijn oudste zoon. Ik was op weg naar de raadsvergadering in Tynaarlo: ,,Waar is mama?’’

Ik zei dat ik dat niet wist.

,,Ze zou hier al zijn. Nu missen we het vuurwerk!!! Godverdomme!!!’’

,,Kom, niet vloeken’’, zei ik, ,,klinkt niet leuk.’’

,,Moet jij zeggen!!!’’

Op de achtergrond hoorde ik mijn jongste zoon huilen. Met lange uithalen. Van medelijden of zelfmedelijden ging de oudste meehuilen en om eerlijk te zijn stond mij het huilen ook nader dan het lachen. Omdat we die avond als ouders faalden.

Opvoeden is een kwestie van plannen en dat was de soep in gegaan. Ik moest om acht uur op het gemeentehuis in Vries zijn en mijn vrouw had toegezegd bijtijds terug te zijn van haar werk, zodat zij met de heren mee kon. Ik was op tijd weg voor de raad, dat ging goed, maar het op tijd zijn van mijn vrouw niet.

Op zulke momenten wil ik eigenlijk alles terzijde gooien, werk, hobby’s, om het even wat, omdat ik vind dat je er op zulke momenten moet zijn. De Nacht van Slochteren is zo’n moment.

Het begint met een lampionnentocht voor alle kindertjes, vanaf woonzorgcentrum ’t Olderloug slingerend door het dorp tot de ijsbaan, alwaar om even over acht het vuurwerk de feestavond in De Boerderij inluidt en de dag erop is het de jaarmarkt.

Het verliep dit jaar zonder huilende kinderen. Al was het een gedenkwaardige avond, want voor het eerst in dik tien jaar (zelfs vorig jaar, kon nog net voordat ik weg moest) liepen wij niet met een of twee zoons mee in die lampionnentocht.

Te oud, te groot.

Wat jammer is. Niet alleen omdat het een mooi gezicht is, al die kinderen met lampions door de wijken en straten, maar om het idee alleen al. De dorpsvereniging die het allemaal organiseert. Vrijwilligers die er uren in steken om de jeugd een mooie avond te bezorgen. Een tractor voorop en verkeersregelaars die zorgen dat het verkeer geen slachting onder de jongste jeugd aanricht. Zelfs de politie is van de partij. Ik kan ontroerd raken door de moeite die mensen doen om het leuk te maken in het dorp. Daar vind je nooit iets over terug in geschiedenisboeken. Daarin staan de grote verhalen, maar zoals ik het zie gaat het juist om dit soort evenementen. Dat – en niet het gedoe over de herindeling of het opstappen van een wethouder - zal ik me later herinneren als ik zelf in ’t Olderloug zit en de kinderen van mijn kinderen met lampionnen voorbij komen.