Er valt een blaadje op de weg voor mij, als ik tegen half zes in de middag over het viaduct bij Kolham rij. Op de N387 mag je 100. Het is een kort moment dat ik het op de rijbaan zie liggen. Een seconde hooguit, nog niet eens, dan ben ik er voorbij.

Een enkel blaadje van een boom, precies midden op het asfalt, precies voor mij, precies op het hoogste punt van het viaduct.

Da’s jammer, denk ik, want dat blaadje heeft op het asfalt geen functie meer. Of de wind moet het meenemen en alsnog in de berm blazen zodat het daar vergaat en voedsel voor het gras, de struiken of andere bomen wordt, maar als het op de weg blijft liggen, dan is de zin van dat blaadje weg.

Als er geen asfalt had gelegen was alles gegaan zoals het had moeten gaan. Maar die N387 is daar.

Ik reed vrijdagmiddag ook over die weg en ook toen, op precies dezelfde plek, viel er een blaadje op de rijbaan.