Alsof ik er wel ben, maar dan net niet. Een meter er achteraan of zo. Dat gevoel is er al twee dagen. Contact met andere mensen is matig. Er komt weinig binnen. In mijn hoofd zit een soort filter waardoor mijn brein geen verhaal maakt van dat wat er aan beelden binnenkomt. De zin ontbreekt ook. Af en toe kijk ik mensen uitdrukkingsloos aan. Dat moet opvallen, kan niet anders. Met mijn ogen is niks mis, met mijn lichaam wel. Een aankomende griep, zo voelt het.

Die kwam zondagnacht binnen via mijn linkerschouder. Ineens was het er. Ik weet dat in eerste instantie aan het bed van mijn jongste zoon, waar ik weer eens toe was veroordeeld, omdat hij bij zijn mama wilde slapen. Iets met een nachtmerrie.

Maar het ging niet over en gaandeweg de dag verspreidde de pijn zich in stukjes over mijn lichaam. Al is pijn een groot woord. Aanwezigheid van ongemak komt beter in de buurt. Een deel ervan verplaatste zich in de nacht van maandag op dinsdag naar maag, onderkant rug, bovenbeenspieren en een redelijk deel concentreert zich op mijn voorhoofd. O ja, in de onderkaak zit ook wat.

Om te zeggen dat ik me kut voel gaat een stapje te ver. Katterig is beter. Het is nog niet zo erg dat ik thuis wil blijven. Ben ook gewoon naar gitaarles gegaan. Daar kwam ik zelfs opgewekt (ik schreef eerst opgewerkt) vandaan, in de wetenschap dat ‘Blackbird’ (Beatles) en ‘Working class hero’ (John Lennon) te doen zijn.

Op de terugweg zag ik een hert langs het Slochterdiep. Die stond daar, zo ineens uit de mist, wilde oversteken, schrok van mijn koplampen en rende weer het donker in. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet duiden.

Een avond vroeg naar bed en dan zal het morgen vast beter gaan.