Als het goed is heb ik vandaag mijn leven met een kwartier verlengd. Dat schijnt het resultaat te zijn van een half uur sporten en dat heb ik vandaag weer eens gedaan. Mijn streven sinds de vakantie is om elke week drie keer te gaan hardlopen. De voorbije twee weken liep dat in het honderd omdat ik me niet okselfris voelde, beetje sluimergriepig, maar de wekker liep deze ochtend om 06.00 uur af en vijf minuten later jogde ik onze straat uit richting het Kleine Bos, voor een rondje plus.

Ik loop zo vroeg omdat dat het enige moment is dat ik tijd heb. Het voordeel is dat niemand mij ziet en dat is om twee redenen goed: ik draag een oud jack van mijn vader waar je, als je er lang naar kijkt, lasogen van krijgt en met mijn stijl van lopen trek ik geen volle zalen; alsof je een handkar over een aardappelveld duwt. Het ziet er gewoon niet uit.

Nadeel is dat het in deze tijd van het jaar zeer donker is in het bos en ik zag echt geen hand voor ogen. Ook niet na een tijdje als je ogen gewend zijn, zoals ik geleerd heb ik in het leger. Naast het Kleine Bos is er toch te veel kunstlicht dat afleidt. Daardoor miste ik op zeker moment een afslag en liep pardoes een brede sloot in. Dat gaf een heel apart gevoel, al bleef de schade beperkt tot één modderige voet.

Lopen, hardlopen, heeft alleen zin, zo merkte een veel sportende dorpsgenoot op, als je telkens een stukje verder gaat. Als je moe bent en dan nog even een stukje door. Op die manier bouw je conditie en, met een mooi woord Ausdauer, op: ,,Je moet bij elke training een beetje doodgaan.’’

Wel, dat is in orde. Als ik die wekker om zes uur hoor ga ik al een beetje dood.