Op de jaarmarkt zag ik een schim. Een gezicht uit het verleden. Hij keek mij aan, ik keek hem even aan. Ik dacht: hé, is dat niet…? Ik weet het bijna wel zeker. Karakteristiek hoofd, zwarte ogen, zwart haar. Niks veranderd. Alleen wat ouder, de rug wat krommer. Hoe lang zal het geleden zijn dat ik hem voor het laatst zag. Twintig, dertig jaar, zoiets.

Hij stond bij de viskar. Ik zat aan de zijkant met mijn jongste zoon. Die wilde kibbelingen, ik een haring met uitjes. Bij het pakken van een servetje zag ik zijn gezicht. De blik was indringend, maar die blik kende ik. Ik had op hem toe kunnen stappen. Maar ik deed het niet. Waarom weet ik niet. Ja, dat het niet mijn ding is: zomaar op mensen af gaan. Een groet was het minste geweest. Hé hoe ist? Goed en met jou? Meer zou het niet geweest zijn. Maar ik deed het niet. Daarvan heb ik nu een beetje spijt. Aan de andere kant: hij stapte ook niet op mij af.