Met een plenaire vergadering besloten we vandaag de werkweek. Zo’n bijeenkomst is een zeldzaamheid, maar we spraken af het vaker te doen. Het was sowieso mijn eerste, omdat ik net twee maanden deel uitmaak van de redactie Groningen.

De vrijdagmiddag is een wat merkwaardig moment voor zoiets, omdat je twee kranten moet maken. Die van zaterdag en voor een groot deel die van maandag.

Dat leidde om half vier tot verbaasde blikken bij de nieuwsdienst: ,,Waar gaat iedereen heen?’’

,,Villa Sassenhein.’’

,,Waarvoor?’’

,,Plenaire.’’

,,Plenaire? In Sassenhein? Toe maar weer.’’

Een uitspanning als Sassenhein, vooral op vrijdagmiddag met een oranje zon boven de bijbehorende vijver, roept meteen op tot allerlei wilde plannen.

,,Ik wil hier wel wonen’’, zei een collega-journalist.

,,We kunnen hier een survival doen’’, zei ik, ,,voor het groepsgevoel. Of met zijn allen vissen.’’

,,Een barbecue’’, meende een ander.

Dat kwam er vandaag nog niet van. Wel koffie met gebakjes, een borreltje met Japanse nootjes, zoute haring op roggebrood en de bitterballen, waar we ons de hele week op hadden verheugd. Ik kende de verhalen van redactiebijeenkomsten die volledig uit de hand liepen, zoals in good old De Sleutel in de stad, maar de laatste vier mensen, waaronder ik, liepen om tien over zeven de deur uit.

Zoals wel vaker op dat soort bijeenkomsten dacht ik: als er nu iemand een bom op Sassenhein gooit, komt er de volgende dag geen krant uit.

Dat is natuurlijk niet zo. Die krant komt er wel, alleen zonder ons.