Het regende vandaag. Nogal. De hele dag, hoorde ik mensen zeggen. Dat was niet zo. Het regende eerst niet. De dag begon droog. Zonnig zelfs, vond ik. Dat vond ik al om half acht. Toen stond ik in Bedum op een straathoek te wachten op, klinkt misschien gek, een vrachtwagen. Met een school daarop. Althans, niet in één keer, maar in delen.

Zwaar transport door de straten van zo’n dorp. Dat zou een goede foto opleveren. Maar ik kwam aan, in volle verwachting, zoals ik iedere jaar uitkeek naar de stoomboot en trof de fotograaf die op een truck met dieplader wees en zei: ,,Hij staat er al.’’

,,Own.’’

,,Ik heb hem wel goed op de foto.’’

,,Zou nog een grote kraan komen’’, probeerde ik.

,,Staat er ook al.’’

Die kraan was uit Delfzijl. Dat zag je aan de naam en de kleur.

,,Ik dacht dat de hele handel uit Montfoort kwam’’, probeerde ik nog een keer.

,,Die vrachtwagen wel ja.’’

,,Own.’’

Ik zeg de laatste tijd vaak ‘own’. Dan valt iets mee of iets tegen. In dit geval tegen, of ik kijk te veel Outback Truckers. Ik hoefde daar vanochtend niet te zijn. Maar het leek me leuk zoiets eens mee te maken in Noord-Groningen. Dat kon ik vandaag op mijn buik schrijven. Woensdag gaat het feest wel door, want vanaf die dag komt de rest van de school, iets van 114 units. Tien transporten per dag of zo. Iets van tien dagen lang. Misschien dat we dan weer een fotograaf sturen. Ik ben er dan niet bij, want woensdag ben ik vrij.

We vroegen een man in een geel pak of dit het was. Volgens hem wel. Hij mompelde iets over ‘pers dit en pers dat’ en even later kwam er een andere man aan, die ons even bijpraatte. Dit was het inderdaad voor vandaag, bevestigde hij.

Wij wisten dat overigens dankzij de fotograaf, die meteen iedereen aanschoot voor informatie. Hij deed eigenlijk wat ik moest doen. Maar ik ben van het afwachtende type.

Voor het evenwicht, maakte ik op mijn beurt een foto. Voor mezelf. Vond ik leuk. Ik dacht: misschien tweet ik hem, misschien niet. Ik deed dat uiteindelijk niet. Ik vond het wel leuk om te kijken, want ik hou van bouwplaatsen. Het zijn plekken waar echt wordt gewerkt. Belangrijke dingen verrijzen daar. Zoals een school. Of een woning, of zo. Daar hebben mensen meer aan, dan wat richtingloos gezwets op een blog. Ooit, denk ik, ooit ga ik eens in een vrachtwagen rijden.

Ik keek jaloers naar de kraanmachinist die, als bestuurde hij een grijper op de kermis, contragewichten uit een trailer takelde. Alles met de kalmte van een chirurg die voor de honderdste keer via de grote teen een open hartoperatie uitvoert. Ondertussen reed een graafmachine voorbij met daarop een heftruck-bek. Hij vervoerde wat heen en weer. Pallets, als ik me het herinner.

Omdat er verder weinig zou gebeuren, keek ik nog even naar de chauffeur van de truck met oplegger die rakelings langs ons het terrein afreed. Het regende nog steeds niet. Ik vond wel dat het wat harder was gaan waaien.