Het eerste wat ik zie als ik mijn computer aanzet is een zwart-wit foto. Van Ernest Hemingway. Zittend aan een tafel, in korte broek en overhemd met korte mouwen. Ik weet niet hoe oud hij hier is. Ik zou kunnen gokken, maar dat doe ik niet. Zijn haar is zwart, ietwat grijs aan de slapen.

Voor hem ligt een schrift, een stuk papier. Dat kan ik niet zo goed zien. Er liggen nog wat andere paperassen naast en voor hem en aan de linkerkant, voor de kijkers rechts, ligt een bril. In zijn rechterhand heeft hij een pen en met zijn linkerhand, krabt hij net even voor zijn oor. Je ziet dat hij een tekst leest. Al is onduidelijk of de man daarbij iets denkt.

Het is mijn favoriete foto van Hemingway.

Er gaat een onvoorstelbare - rust is niet het goede woord – vanzelfsprekendheid vanuit. Dit is de man, dit is wat hij is. Schrijver.

Balans, ook dat zie ik er in.

Het tafelblad deelt de foto door midden. Je ziet zijn lichaam boven en onder de tafel. Zijn harige benen, zijn harige armen. Ik weet niet waarom mij dat opvalt.

De kamer is eenvoudig, basic. De tafel is stevig, maar geen pompeus geconstrueerd schrijfbureau of zo. Zo’n aanstellerig ding waar je iemand als Mulisch achter ziet zitten, met een pijp in de mond en een sjaaltje om de nek. Nee, hier zit een man die bij het schrijven weinig ümfeld nodig heeft. Alleen een kleine boekenkast achter hem, waarvan ik geen titel kan ontwaren. Ook is onduidelijk aan welk boek/artikel/essay/brief mijn favoriete schrijver werkt.

Aan zijn linkerpols een horloge. Ook geen overdreven ding. Gewoon, een horloge. Een praktisch sieraad waarop je kunt zien hoe laat het is en waar je verder niet moeilijk over hoeft te doen.

Ik hou niet zo van statements, maar deze Hemingway, aan deze tafel, in deze setting, is wat schrijven is.