Een man en vrouw lopen op straat, hand in hand. Ik zie ze als ik op weg ben om mijn zoon van school te halen. Het is dinsdagmiddag half drie. Ik kijk nog eens naar het stel. Overdreven, is mijn eerste gedachte. Dat is mijn probleem. Ik kan het zelf niet. Mijn vrouw probeert het soms, die enkele keer dat we samen winkelen. Dan pakt ze mijn hand en zegt ‘gezellig, hé’ en dat meent ze ook. Maar dan kijk ik onmiddellijk of andere mensen het zien. Ik schaam me, terwijl het doodnormaal is. Dat is mijn probleem. Ik heb moeite emoties te tonen. Althans, liefde. Boos zijn gaat me goed af. Maar laten zien dat je van iemand houdt, dat ik van mijn vrouw hou, of gewoon, dat we bij elkaar horen, dat je blij met iemand bent, daarvan heb ik zoiets: dat hoef ik niet te laten zien, want dat is zo. Dan hoef ik dat niet te benadrukken. De man en vrouw doen het wel. Die hebben daar geen problemen mee. Die lopen hand in hand, omdat ze dat willen. Even voordat ik afsla, richting de school van mijn zoon, zie ik dat ze even naar links kijken, naar rechts, weer naar links, de weg oversteken en het ziekenhuis binnengaan.