Het is om en nabij vijf uur als ik wakker ben. De waarschuwende berichten op social media maken dat ik niet goed slaap, omdat er vandaag iets gaat gebeuren. De eerste tweets onderstrepen dat. Voor het eerst sinds jaren, eigenlijk sinds 1987, ligt het dagelijks leven plat door ijzel. De wegen zijn zo glad dat mensen wordt afgeraden de deur uit te gaan. Echt in slapen komen lukt niet meer. Om de haverklap check ik berichten en naarmate ik meer berichten check wordt het duidelijker: dat gaat hem niet worden vandaag.

Het wachten is eerst op de berichten van de scholen. Of ze ijsvrij zijn of niet. De bevestiging komt even voor zevenen. Ik weet dan al dat ik thuis moet blijven. Al had ik best willen proberen op het werk te komen.

Ik loop naar de kamer, zet het koffiezetapparaat aan en start de laptop op. De wetenschap dat we niet de deur uit hoeven haalt de druk van de ochtend. Gewerkt moet er wel, meer precies een omvangrijke reportage voor de zaterdagkrant die af moet, maar daar heb ik de hele dag de tijd voor.

Een voor een druppelt de rest van het gezin de kamer in. De zoons nestelen zich met laptop op de bank, vrouw is aan het bellen. Ik proef in haar stem dat zij nog niet in de stand staat dat ze thuisblijft. Ondanks code rood. ,,Kan zijn dat we het tegen tien uur proberen’’, klinkt het. Even voor uw beeld: ze werkt bij een onderwijsorganisatie. Zowat alle scholen houden de deuren gesloten, zij gaat aan het werk. Daar ben ik het niet mee eens. Maar ik weet dat mijn tegenwerpingen (‘Het is spekglad op de weg!’, ‘Zowat iedereen blijft huis!’) van tafel worden geveegd. Als zij denkt dat ze moet, dan gaat ze.

Ik meld de krant dat ik thuis blijf, werk me gestaag door de ochtend, maak door het keukenraam een foto voor de website van het DvhN, check af en toe Twitter en mail. Ik begrijp dat er meer mensen die keuze hebben gemaakt, bijna iedereen en serveer de mannen rond het middaguur gehaktballetjes in satésaus en knakworsten. Zelf neem ik een kopje tomatensoep en vier broodjes met kaas.

Nadat de verbinding twee keer is weggevallen sommeer ik mijn zoons van internet te gaan. Ik moet werken dus ik heb het harder nodig. Dat leidt tot protesten, maar ze kunnen me wat. De heren moeten dankbaar zijn dat ze vandaag thuis zijn. Ik hoef geen gezeur. Om het half uur vragen ze of ze weer op internet mogen. Nee, dat wordt niet eerder dan een uur of vier.

,,Ga maar even iets anders doen’’, opper ik.

,,Wat dan?’’

,,Ja, dat hoef ik toch niet te verzinnen?’’

,,Zullen we naar buiten gaan’’, zegt de oudste tegen de jongste.

Ze gaan naar buiten.

,,Wel eerst tanden poetsen’’, roep ik. Het duurt even voordat dat gebeurd is, maar uiteindelijk gaan de mannen de deur uit. Ik zie ze op het gras, heel even en ik zie de jongste een paar keer binnenkomen en weer met een flesje naar buiten gaan. Met warm water maken ze een paadje op de oprit. Tot drie keer toe roep ik dat-ie de deur achter zijn kont dicht moet doen. Daarna nog twee keer. Hij snapt het niet of wil het niet snappen.

De oudste komt weer binnen: ,,Het is fokking koud.’’

,,Waar is die kleine?’’

,,Blijft nog even buiten.’’

Ik zie hem bij de vijver staan. Beukt met een schep op het ijs. Zuchtend loop ik naar de deur en leg hem uit dat dat niet handig is. De vissen bevinden zich in een soort slaapstand. Met een hartslag van één per minuut of zo. Elke schokgolf door het water kan voor hen dodelijk zijn. Hij begrijpt het en zegt dat-ie de motorkap van de Volvo ijsvrij heeft gemaakt.

,,Met die schep’’, vraag ik.

,,Ja.’’