Geen reactie.
Vijf minuten later: ‘Je zou toch voor de Ford komen, hadden
we afgesproken.’
Geen reactie.
Vijf minuten later: ‘Als ik over tien minuten niks hoor ben
ik weg.’
Geen reactie.
Tien minuten later: ‘Ik zit hier driekwartier te wachten. Je
reageert niet, geen telefoontje, niks, de auto gaat naar de volgende.’
Vijf minuten later berichtje terug: ‘Ik kom om twaalf uur,
goed?’
Ik: ‘Nee, ik moet aan het werk.’
Telefoon. Iets met net wakker en mijn telefoon bij mijn
zoon, maar wil auto nog steeds hebben, prijs geen probleem, is akkoord en ,,Kan
ik om vijf uur komen? Tussen vijf en zes? Kunnen vrijwaring direct regelen,
hebben zelf garage, alles oké.’’
Ik twijfelen, nu ja, goed, doe maar, terwijl ik ondertussen
andere kopers in de wacht zette, alsof ik leeuwen bij een net gedode buffel
probeerde weg te houden.
Om vijf uur was ik er klaar voor en om kwart voor zes een
telefoontje: ,,Kunnen we nu komen?’’
,,Eh ja, ik zit eigenlijk al drie kwartier te wachten, dus ja,
kom maar.’’
De twee mannen keken even naar de auto en waren eigenlijk
alleen geïnteresseerd in hoe de motor draaide. Daar zat toch een tikje in. Wist
ik niet, achter het stuur hoorde je dat minder en dat tikje, ja, dat leverde in
het donker bedenkelijke gezichten op. Terwijl ik dacht dat de vraagprijs
akkoord was, begon toch het afdingen. Ik ging er in mee, want ik hoorde dat
tikje ook en ik had geen zin aan nog meer volk bij huis.
,,Driehonderd, morgen ophalen?’’
,,Nee, 350. Minimum.’’
,,Tikje in de motor? Is probleem. Auto nu alleen voor
onderdelen.’’
,,Dat zal, maar als jij hem niet neemt bel ik direct de
volgende. Ik heb zestien man die de vraagprijs bieden.’’
We hadden een deal. Die naar ik dacht meteen kon worden afgerond,
maar nee, want vrijwaring moest op de zaak. Of ik daar heen kon rijden morgen? Brachten
zij me terug. Nou nee, heb ik geen zin aan. Dus komen ze morgen weer. Met
vrijwaringsbewijs en geld. Om vijf uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten