Als mijn vrouw ’s avonds op de bank in slaap valt, laten we haar lekker liggen. Ze vindt dat gezellig, na een drukke dag wegdoezelen terwijl er een thriller op is en het is haar gegund. Want ze werkt hard. Ik waarschuw Hunter en Reyer dan rustig aan te doen: ,,Ssst, mama niet wakker maken.’’

Hoe anders is het als ik op de bank in slaap val, wat de laatste tijd opvallend vaak voorkomt. Ik slaap dan niet echt, zweef ergens tussen waken en dromen en hoor in de verte kinderstemmen smoezen: ,,Zullen we papa wakker maken?’’

,,Doe maar niet’’, zegt mijn vrouw dan. En tegen mij, als ik van het geroezemoes toch wakker wordt: ,,Waarom ga je niet lekker naar bed?’’

,,Waarom? Ik vind het net als jij ook fijn om hier zo te liggen.’’

Als ik na de daaropvolgende discussie toch maar zuchtend richting slaapkamer loop, klinkt het: ,,Ah, blijf toch nog maar even bij ons. Is wel zo gezellig.’’

Waarna een nieuw debat volgt en ik vraag waarom er geen probleem is als mama op de bank in slaap valt en wel als papa dat overkomt: ,,Je ligt er altijd bij alsof je neergeschoten bent.’’