In het licht van de morgen vervaagt het land. De lage zon verblindt, de wolken kleuren zwart. Huizen worden vlakken, bomen silhouetten, het asfalt een modderig pad. De weg kronkelt door akkers gele klei, langs kletsnatte bermen, voorbij verlaten huizen. Wind jaagt over een lege wereld, dwingt de vogels in de lucht. Ze hangen stil, hun vleugels zwaar van wind. Ik ga voort, opgejaagd door de storm, wiegend over kronkelpaden, buigend van links naar rechts, alsmaar voort en ik voel de regen tegen de wagen duwen. Code rood in het noordenland. De rede verdwijnt. De aarde verandert in zwart of wit, leven of dood, vechten of sterven. Ik ben op weg maar het voelt als een vlucht. Een race tegen de tijd, een sprong naar voren, naar een huis. Plots. In het woeden der elementen opent het zwerk. Het leven verstilt, de mens verdwijnt. Ik zie stralen, een onzichtbare hand, een opening, de poort naar de eeuwigheid.