Een dirigent/componist vertelde in een interview, lang geleden, dat hij gek op Portugal en/of fado was. Idolaat van het Mediterrane leven, die cultuur. Zoiets. Het was een Nederlander. Op de vraag of hij daar dan heen wilde emigreren zei hij van niet. Dat werd zijn ondergang. De man zou, zo bekende hij, tot niets meer komen. Alleen maar elke avond in een restaurant of bar zitten, whisky en/of port drinken, sigaren roken en naar fadozangeressen luisteren. Daar moest ik vandaag aan denken.