De oudste heeft zijn eerste schoolfeest. Op de middelbare dan. In stad ook nog. Ik breng hem. Ik haal hem weer op. Hij heeft geen zin. Zoals-ie geen zin had aan schoolkamp en andere publieke activiteiten. Daar herken ik iets in. Ik had ook nooit ergens zin aan. Mijn zusje ook niet. We deden nergens aan mee. Dansavonden, toneelstukken, het was aan ons niet besteed. Wat we wel deden? Geen idee. Op de bank liggen, denk ik. Televisie kijken. Lezen. Bekvechten. Slapen.

Ik zeg hem ervan te genieten: ,,Het is de eerste keer, je weet niet wat te verwachten, daarom denk je dat het niks wordt. Maar die is er en die en die en die. Komt goed man. In het begin zal iedereen afwachtend zijn, daarna gaat het los. Maak feest, je bent maar een keer jong.’’

Ik wil best weer jong zijn. Dat gaat niet. Je krijgt geen tweede kans.