Op maandagochtend, bij het ontwaken, denk ik altijd aan alle
andere plekken waar ik wil zijn op maandagochtend en ik dacht aan het gesprek
gisteren met mijn uitgever, bij de presentatie van de nieuwe cd Floozy Man van
AA & The Doctors.
We hadden het over mijn volgende boek, andere boeken,
schrijvers die we kenden en schrijvers in het algemeen en subsidies die sommige
schrijvers krijgen en hij wist me te vertellen dat Ilja Leonard Pfeiffer, van
wie ik nog nooit een boek heb gelezen, maar naar wie ik wel erg nieuwsgierig
ben, een jaarbeurs krijgt van, ik meen het Letterenfonds, zo’n 40.000 euro per
jaar.
Dat zou ik ook wel willen.
Pfeiffer schrijft goed, schrijft bekroonde boeken, maar als
ik 40.000 euro per jaar krijg en verder nergens over na hoef te denken, dan wil
ik het ook nog wel eens zien, wat ik uit mijn pen krijg.
Het scheelt nogal als je niet elke maandagochtend om zeven
uur je bed uit moet voor weer een werkdag, weer een werkweek en zo.
Maar daar heb ik het bijna elke maandag over en daar moet ik
mee ophouden. Ik wil ook niet klagen en de indruk wekken dat ik jaloers ben op Pfeiffer (wel een beetje), of dat ik hem niks gun, maar ik heb vandaag verder eigenlijk niet zoveel te melden.
O ja, ik moest gisteren bij de presentatie van Floozy Man
een stukje voorlezen en dat werden de liner notes, de begeleidende tekst in de
cd-hoes. Ik zet het hieronder. Wellicht een aanbeveling om de plaat te kopen,
want hij is best goed. En grappig. En helemaal des Appie Alberts.
Floozy Man takes no
hostages
Als oude mannen beginnen met fluisteren is het oppassen geblazen. De verleiding wordt hier opgediend met funky groove en kinky orgeltje, zodat je meteen denkt: ‘hé, lekker’, alleen is bij AA & The Doctors niets ooit wat het lijkt. De muziek vervoert ja, maar beter is niet te googelen wat ‘Floozy Man’ betekent.
In het Groningse, waar dit gezelschap in een vorige eeuw het
levenslicht zag, geldt dat sommige dingen ongezegd moeten blijven. Alles voor
de goede orde. Rust, reinheid en regelmaat en handjes boven de dekens.
Wie de eerste betovering voorbij is hoort dat AA en zijn
Doctors er de vloer mee aanvegen. Terwijl ook zij onschuldig jong waren in het
vroegere land van suikerbiet en strokarton, tegenwoordig koolzaad en aardgas. What went wrong? En willen we dat
weten, luisterend naar lines als ‘Where have my cumshot go?’ en ‘My dicky needs
a kissie’.
Om het Gesundes
Volksempfinden in deze barre tijden niet verder te ondermijnen zou het
derhalve beter zijn deze zwarte romantiek te negeren.
Echter.
Elk album van AA & The Doctors is een event. Alleen al vanwege
de zeldzaamheid. In tegenstelling tot de would-be’s van alle tijden, die elk
half akkoord in een arty hoes verpakken, houden Alberts cum suis het op eens in
de tien, vijftien jaar. Zelfs Donna Tartt schrijft sneller.
Een ander aspect dat een album als dit een belevenis maakt
is dat het een excuus is weer eens een busje vol te laden richting de betere
provincieplaatsen, alwaar meteen opgeschaald wordt naar Code Rood. Immers, The
Doctor rekruteert zijn gevolg gewoonlijk uit the lost and wretched. Dat deel
van de mensheid waar je moeder je vroeger voor waarschuwde: ,,Kijk, jongen, als
je niet goed tussen je tenen droogt, word je ook zo.’’
O, zeker, over de muziek is nagedacht. Stukje vakmanschap
naar de mensen toe. Alles zit erin, erop en eraan. Funk, ballade, rock, jazz en
easy listening, maar volk der lage landen, waart u: live wordt de ruimte tussen
de akkoorden gevuld met bloed, zweet en tranen van jong en oud, die hun hormonen
daarna nooit meer in het gareel krijgen.
Voor wie zit te wachten op teksten over grootmoeders en
bananen, loodgieters en hun tool en schandknapen in de pensioengerechtigde
leeftijd is het: go wild. Ieder ander zij gewaarschuwd. Als deze mannen
beginnen met fluisteren is het: ren voor je leven. They take no hostages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten