Het is niet mijn gewoonte een blogje op zaterdag te posten, maar ik redde vrijdag niet meer. Ik had correctiedienst en die was ongeveer om elf uur ’s avonds klaar en na de laatste krant van de week komt er bier op tafel. En Shanghai-nootjes, Dorito-chips van het type Roulette en volgens digitale redacteur Teo zelfgebakken Bulgaarse metworst, die opvallend veel leek op Groningse metworst.

Het biertje is niet de enige reden dat ik geen hekel heb aan de correctiedienst. Goed, het is vermoeiend om vier uur lang intensief alle teksten in de krant te checken op spelfouten, grammaticale acrobatiek en al te grote bokken, maar dat hoort erbij en bovendien: als je de krant echt goed leest kom je de meest gekke dingen tegen.

Eindredacteur Kitty verzon het woord ‘Kniepertjesbakmarathon’, ik las over een Chinees ondernemersechtpaar, genaamd Guanghui Su en Amy Chen die hun zoon Hendrik hebben genoemd, er is altijd wel iemand die Poepjes heet, een Friese gedeputeerde dit keer, de kop van een column werd ‘Maya de bijrijder’, ik zag vondsten als ‘laatste-moment-invaller’ en ‘dediabolisering’ en de mooiste frase was van mijn favoriete muziekrecensent Minke. Zij schreef over een orkest dat veel te gehaast was, ‘waardoor er geen muziek tussen de noten kwam’.

Wat me nog meer vreugde schonk was het moment, toen de eindredactie allang aan bier, metworst en chips zat, Jacques J. d’Ancona binnenkwam om alvast een recensie voor de maandagkrant te tikken. Even voor uw beeld: het was even voor twaalf en de man is 76.