Ik zal niet veel ouder dan vijf zijn geweest. Hoe lang doe
je dat als kind, op de buik van je vader liggen?
De inrichting van de slaapkamer is een vaag beeld, maar oogt
vertrouwd. Crèmekleurig, ‘even van ‘t wit af’, met donker nephout op de laden
en deuren van de nachtkastjes en een groene sprei met een psychedelisch motief.
Modern in die tijd, eind jaren zestig. Hoe mijn ouders er uit zagen weet ik
niet meer. Gebruind en jong, zeg ik nu. Ik denk dat te weten, maar misschien
herinner ik me de foto’s van toen. Het geheugen doet ook maar wat.
Zo weet ik zeker dat ik minimaal negen was toen we het
eerste ouderlijk huis aan de rand van het dorp verruilden voor een
woningbouwwijk. Dat zeg ik met stelligheid omdat ik me herinner dat ik met mijn
vader op de dag van de finale van het WK-voetbal in 1974 naar het huis van de
buurman liep, driehonderd meter verderop. Die had kleurentelevisie. En ik ben
van 1965.
,,Nee,’’ zegt mijn vader, ,,Je was acht. Volgens mij.’’
Ik denk weer aan de zondagochtenden. Maar, realiseer ik me
ineens en ik word een beetje koud, ook daar klopt iets niet. Dat crèmekleurige
bed, even van het wit af, stond in de slaapkamer in het tweede huis in de
woningbouwwijk en niet in het eerste huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten