Er is een tijd geweest dat ik geen voetbal op tv keek. Dat had er mee te maken dat we net kinderen hadden, maar het kwam ook omdat ik niet tegen mijn verlies kan. Soms wint een ploeg die dat niet verdient en wat dat bij mij teweeg brengt ervoer ik vanavond weer bij Atletico Madrid – Barcelona.

Ik snap dat Messi cum suis nauwelijks uitgespeelde kansen creëerden en op die manier misschien ook geen aanspraak op de zege mochten maken, maar waar ik zeer slecht tegen kan is dat ellendige ge-tijdrek. Een wissel nam twee minuten in beslag en bij elke dood moment werden er minuten gesmokkeld en de scheidsrechter deed er niks aan en wat dat met mij doet is dat ik zoveel spanning opbouw dat mijn hart naar buiten wil en voor die tijd van al het bloed afwil en dat in noodtempo door de aderen jaagt en ook de botten van mijn ellebogen lijken er uit te willen en ik voel hoe mijn kaken aanvoelen als koud ijzer en ondertussen vloek ik in gedachten alle duivels tot de hel uit en dat is geen prettig gevoel.

Er wordt mij groot onrecht ongedaan, denk ik.

Wat een rare gedachte is. Ik ondervind er helemaal geen nadeel van. Mijn leven verandert er nog geen komma door. Ik zit nog steeds in de kamer, op de bank, in een huis met een dak en een werkende kachel en een gevulde voorraadkast en morgen ga ik naar het werk zoals op andere dagen en toch en toch en toch.

Een tijdlang ging het voetbal grotendeels langs mij heen. Ik werkte, ik zorgde, ik schreef, ik las en dat kostte alleen maar energie in plaats dat het energie vrat. Zoals vanavond.

Bij schrijven heb je alles zelf in de hand, bij voetbal niet. Van schrijven word ik rustig, van voetbal niet. Als ik schrijf maak ik iets, als ik voetbal kijk maak ik niks.

Waarom ik weer ben gaan kijken heeft een voor de hand liggende reden. Mijn jongste zoon voetbalt. Hij traint, ik ga mee, hij voetbalt, ik ga mee, hij speelt Fifa, ik kijk mee, hij wil Champions League en eredivisie zien en ik zit er naast en hij en ik hebben met een vriendje en diens vader een seizoenskaart voor FC Groningen.

Dat is enerzijds leuk, anderzijds voelt het alsof de balans uit mijn leven verdwijnt. Ik zat voorheen hele avonden te schrijven, nu hang ik op de bank en kijk en was ik na een avondje schrijven moe, nu ben ik na een nederlaag van Barcelona als dit volkomen leeg. Ook na een bezoek aan de  Euroborg trouwens.

Het enige voordeel van de uitschakeling van Messi cum suis is dat ik voor de rest van het seizoen geen Champions League meer hoef te kijken, want wie er nu van wie wint vind ik totaal oninteressant.