Het gaat echter te ver om
hier een schuldvraag neer te leggen.
We hebben het immers, daar wil ik vanuit een biologische en evolutionaire insteek
voor eens en voor altijd klaarheid in verschaffen, over een tool. Een instrument om te doen waarvoor
wij op aarde zijn en dat is ons voortplanten en de mens als soort in stand houden.
Seks is een technische
handeling van vijf minuten. Zie de dierenwereld, waar wij, ondanks het
kunstmatige laagje beschaving, nog steeds toe behoren. Kijk naar natuurfilms:
het is laden en lossen. Een enkele vogel doet eens een dansje vooraf en er zijn
spinnen (of sprinkhanen, daar wil ik vanaf wezen) die na afloop het hoofd van
de partner afbijten, maar dat is het ongeveer qua emotie.
Wij zouden er een voorbeeld
aan moeten nemen. Minder denken, meer doen. Laat het instinct spreken, de oerdrift.
Luister naar het lichaam. Laat ik het zo zeggen: als je een voorspel van drie
kwartier nodig hebt, is er iets mis met je partner. Zoek een ander. Ooit een
leeuw gezien die ‘in stemming’ moet komen alvorens een impala dood te bijten?
Hij neemt zonder te zeuren verantwoordelijkheid voor de hem toebedeelde rol.
Dat heet: de natuur.
De man is aldus niet het
probleem. Die kan en wil op elk moment van de dag met om het even wie.
Dat ie porno kijkt is ook
geen perverse bezigheid, dat ligt in het verlengde van zijn wezen. Hij
beschouwt het als een soort instructiefilm. O ja, zo kan het ook. Meer zit er
niet achter. Wel eens gekeken? Een herhaling van zetten. Bijna jazz,
variaties op een thema.
Een veelgehoorde klacht, uit
vrouwelijke hoek, is dat er zo weinig verhaal in een pornofilm zit. Maar wat
voor verhaal zou dat moeten zijn dan? We hebben het toch niet over Gejaagd door de wind?
De laatste keer dat ik porno
zag (uiteraad als voorbeeld, want ik spreek niet namens mijzelf, maar namens de
man in het algemeen) met iets van een verhaal was de hoofdrolspeler gekleed in
een beige terlenkabroek en een oranje blouse die tot aan de navel toe open was.
Zijn borsthaar had de dichtheid van een kokosmat, daarop bungelde een gouden
ketting en zijn zwarte snor had de vorm van een hoefijzer. In de openingsscene
kwam hij aanrijden in een Ford Cortina. Toen had ik het wel gehad qua couleur locale.
Dat er een verschil in
beleving is, tussen man en vrouw, valt niet te ontkennen. Er is ook niks mis
met een ‘oneindig minnespel met meervoudige orgasmen’, alleen is de man daarop niet
gebouwd. Die is klaar voor er goed en wel begonnen is. De slagroommixer draait
twee keer rond en dat was het weer, mensen.
Maar het is niet fair om de schuld bij hem te leggen. Een of andere
grappenmaker heeft de tijdmechanismen van beide geslachten totaal niet op
elkaar afgesteld en gevreesd moet worden dat daar weinig aan te veranderen is.
De hype rond het vallei-orgasme kunnen
we plaatsen in de lange geschiedenis van pogingen om de natuur der dingen te
manipuleren. Tevergeefse pogingen. Een man is wat hij is.
Al zouden we willen, we
kunnen onszelf niet eens veranderen. De oplossing ligt dus bij de vrouw. Die
moet zich anders opstellen, aanpassen. Zoals bijvoorbeeld Brigitte Kaandorp. In
een tijd (ik meen eind jaren negentig) waarin gesmeekt werd om de nieuwe man,
een begripvolle partner die niet meteen begon te snauwen tegen de kinderen, een
man die wist op hoeveel graden de witte was moest en die uit zichzelf de ramen
lapte, in die tijd liet de cabaretier weten dat ze de voorkeur gaf aan een bink
in bed die deed waarvoor hij (groot) was geschapen: ‘Dat afwasje doe ik daarna
zelf wel effe.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten