Voorbij de Watertoren (33) - Open brief aan Henk Kamp

Dag meneer Kamp, of mag ik Henk zeggen?

U kent mij niet, maar ik woon in Slochteren. Slochteren is rampgebied en dat is rampgebied omdat er gas wordt gewonnen. Daardoor zakt de aarde, verzakken onze huizen en lopen wij gevaar. Ik vertel niks nieuws. Dit weet u allang. Wij ook en hoewel wij Groningers geen mensen zijn die zeuren, maken wij ons zorgen. Ondanks de enorme risico’s gaat het boren door en des te meer uit de grond gehaald wordt, des te groter de kans op aardbevingen en des te meer kans dat er iets heel ergs gebeurt.

Wij hebben het idee dat niemand buiten Noordoost-Groningen dat echt snapt. Of wil snappen. Misschien wel wil snappen, maar vooral kijkt naar wat het de schatkist oplevert. Wij weten niet zo goed hoe wij duidelijk moeten maken – daarom deze open brief – dat wij feitelijk zitten te wachten op onze eerste dode. Onze eerste dode als gevolg van aardbeving door gaswinning.

Een meneer die bij de NAM werkte, dat is zoals u weet het bedrijf dat het gas naar boven haalt, zei onlangs hardop wat wij allemaal al een tijdje denken. Hij zei het moment te vrezen dat er een school instort.

Ik heb kinderen, meneer Kamp. Sorry, Henk.

Ik heb ook vrienden. Daarmee zaalvoetbal ik soms. De gesprekken gaan op vrijdagavond echter niet over boogballetjes, blunders of blessures, tijdens de derde helft doen we wedstrijdjes wie de meeste scheuren heeft, de meeste schade en wie het langst op zijn geld wacht. Zo zijn wij, Groningers.

Ik heb niet veel vrienden en die paar wil ik graag houden dus over hen maak ik me ook zorgen en ook voor hen kom ik op, maar ik schrijf deze brief vooral omdat ik bang ben dat mijn kinderen iets overkomt.

Heeft u kinderen, meneer Kamp? Henk.

Zo ja, zou u daarmee gaan gokken? Met hun levens, bedoel ik?

De roep om een spoeddebat, meteen nadat in de stad Groningen een beving werd gevoeld, wijst in die richting. Als een stad van 200.000 inwoners gevaar loopt gaan de alarmbellen bij volksvertegenwoordigers ineens rinkelen. Ik zou de vraag willen stellen of het uitmaakt of één iemand de kans loopt onder een muur te worden bedolven of 200.000, maar ik zal hem anders formuleren.

Hoeveel is een leven waard?

De overheid en dat bent u, is bezig met die rekensom. Wat u doet is doorgaan met boren zo lang het kan. Tot het echt te erg wordt. Oh, ik snap het wel. Een miljard euro gasopbrengst per maand is een prima argument. Maar, beste Henk Kamp, het is heel simpel. Als er een dode valt, dan is dat uw schuld. U bent diegene die kan zeggen: stop.

Ik werk bij de krant en ik sprak in februari dit jaar met twee advocaten van PlasBossinade. Dat zijn slimme jongens, die hebben doorgeleerd en zij vertelden mij over het Europees Verdrag ter bescherming van de Rechten van de Mens. Nederland heeft zich daaraan te houden en daarin staan drie belangrijke regels. Ik vat ze samen.

1: De overheid is verplicht het leven van burgers te beschermen en mag geen levensbedreigende situaties creëren.

2: We hebben, zelfs als Groningers (die toevoeging is van mij, vond ik wel grappig), recht op een veilige woonomgeving.

3: Burgers hebben recht op ongestoord genot van eigendom.

U bent eveneens een slimme man, Henk Kamp, deze regels kent u ook, maar ik herhaal voor de zekerheid toch nog even de slotzin van het interview: ,,De overheid kent het risico en brengt dus willens en wetens de levens van de eigen burgers in gevaar.’’ (als u het zelf nog even wilt lezen hier de link).

Wij lezen dat alle aardbevingsschade wordt vergoed. Ik hoor nu een bedrag van twee miljard euro dat we moeten hebben. Dat zal wel gebeuren, het is immers niet meer dan de opbrengst van twee maanden en dat is een schijntje afgezet tegen vijftig jaar boren, maar daar gaat het niet om.

Waar het om gaat, minister Henk Kamp, is dat als een van mijn kinderen iets overkomt als gevolg van aardbeving door gaswinning, ik niet weet wat ik zal doen. Dan sta ik niet voor mezelf in. Wat ik wel weet is waar ik moet zijn.

En mocht ikzelf het eerste slachtoffer worden, die kans bestaat, dat gevaar loopt iedereen in de driehoek Hoogezand-Delfzijl-Groningen, dan kom ik bij u spoken. Dan zult u nooit meer rustig slapen.

Met vriendelijke groet, Herman Sandman