Voorbij de Watertoren (6) – Open brief aan mijn zoons

Lieve Hunter en Reyer,

Schrik niet. Als jullie dit lezen ben ik niet dood; dit is gewoon een open brief van een vader aan zijn zoons, want er moet me iets van het hart. Vooropgesteld, ik hou van jullie, heel veel en onvoorwaardelijk, maar toch zijn er een paar regels die aangescherpt moeten worden.

Om bij het begin te beginnen: mamma en ik zijn ouders. Alles wat die doen is gericht op jullie welzijn. Dat lukt echter alleen als er geluisterd wordt en luisteren betekent na één keer iets zeggen, niet na twintig keer en pas nadat papa met deuren slaat.

Dan is er de kwestie iPad, Nintendo, Wii, televisie, laptop, kortom alles met een stekker en een beeldscherm. Die dingen zijn er om soms te gebruiken en niet van ’s ochtends zeven tot ’s avonds negen. Als wij zeggen ‘NU uit’, wil ik niemand meer ‘Wacht e-heven’, of ‘we zitten er NET achter’ horen roepen.

In het verlengde daarvan: die hardware kost klauwen met geld, dus laat ze niet slingeren, met het risico dat opa er met zijn bergschoenen op gaat staan. Als die apparatuur uitgaat is het de bedoeling dat je gaat spelen en niet dat je op elkaar gaat hangen en al helemaal niet zuchtend je hoofd op tafel legt, met teksten als: ‘Ik verveel me’ en ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’

Er is voor een kapitaal aan Lego, Playmobil, Hot Wheels en Nerf in ons huis. Bedoeld om mee te SPELEN. En spelen is iets anders dan gooien.

Iets anders: school is geen instituut dat je moet haten. Jullie hoeven zelfs helemaal geen mening over school hebben. Geniet ervan zo lang het duurt, want pappa en mamma zouden graag in die gezellige klasjes zitten en werkjes maken, in plaats van op ons eigen werk, waar we zoveel moeten.

Treuzelen is ’s ochtends afgelopen. Om zeven uur op, zonder vloeken uit bed, broodje eten, melk opdrinken, aankleden. Ook hier: we hoeven niet alles twintig keer herhalen. Tanden poetsen hoort er bij. Dat doen mensen.

Daarmee zijn we bij het volgende punt. Het is ongezond om elke dag pizza, broodje hamburger, tosti of puntbroodjes met knakworsten als avondeten te willen. Bietjes, spinazie en tuinbonen zijn niet ‘goor’. Anderen kinderen lusten dat ook. Als je ’s avonds je bord leegeet, voorkom je dat je een half uur voor het slapen gaan in de keuken staat te jengelen dat je honger hebt.

Eten doe je overigens niet met een hand onder je hoofd. Rechtop en zonder je broer voortdurend uit te dagen. Ook wil ik niemand meer zien die op het aanrecht klimt en zelf snoep uit het keukenkastje pakt. Zeker ’s ochtends niet. Eerst vragen en ook al zegt mamma soms ‘ja’, het antwoord is eigenlijk altijd ‘nee’.

Als vriendjes voor de deur staan kun je best een keer meegaan. Buitenlucht is gezond, evenals beweging. Er zijn, zelfs in Groningen, zat momenten dat het droog is. Al is er niemand in de speeltuin, probeer jezelf te vermaken. Wij speelden vroeger uren met een halve rolschaats.

Wat ook duidelijk moet zijn: wij werken niet in de bediening. Drinken, Evergreens of Sultana’s mag je wel zelf pakken. Daarvoor hoef je niet te wachten tot wij richting keuken lopen. En als je iets hebt gegeten of gedronken: opruimen. Geldt ook voor pyama’s, schoenen, speelgoed, fietsen, skelters, voor alles.

Tot slot: tijdrekken bij het naar bed gaan? Kappen daarmee. Reyer gaat om half acht, mag nog even lezen en dan is het slapen. Hunter is wat ouder, die gaat om half negen. Daar hoeft niet elke avond over vergaderd te worden.

Jullie zijn trouwens oud genoeg om alleen naar de slaapkamer te gaan. Monsters en spoken bestaan niet, Roswell is te weinig over bekend en die clown die vanuit een rioolput met een kind praat is een film. Als je dat eng vindt, moet je er niet naar kijken.

Het klinkt misschien wat negatief, maar ik blijf van jullie houden en dit zijn normale regels die in elk huishouden gelden. Als jullie wat beter luisteren worden wij niet meer boos. Dat vinden wij ook niet leuk. Afgesproken?

Liefs, pappa