Oerol WK-column 3: Het jongetje op de eerste rij

Met Meindert Talma verzorg ik tijdens Oerol de Wonderlijke WK Voetbalshow. Daarvoor schrijf ik een dagelijkse column. Hierbij die van zondag 15 juni 2014.

In een stampvol Café De Richel, op West-Terschelling, zag ik bij Spanje-Nederland een
jongetje op de eerste rij. Links van hem zijn moeder, of zijn oma. Ik ben niet goed in het
schatten van leeftijd, zeker niet op Oerol, waar leeftijd en gedrag niet noodzakelijkerwijs bij
elkaar passen. Ik zie vrouwen in de jaren des verstands zich gedragen als Spice Girls en ik zie
jonge meisjes als oude vrouwen hun tent uit kruipen.
Achter hem zijn vader. Of zijn opa.
Het jongetje had net als iedereen een oranje shirt aan. Hij leek gespannen, in afwachting van
de dingen die komen gingen, maar in tegenstelling tot de anderen, die zongen van ‘waar is het
feestje, hier is het feestje’, oogde hij kalm.
Het zou kunnen dat ie onder de indruk was. Hij leek me nog geen tien en dan moet je even
wennen aan hoe grote mensen de remmen losgooien.
Maar het was iets anders.
Focus.
Terwijl het hele café aah riep bij kansen voor Spanje en oej bij kansen voor Oranje en er veel
middelvingers richting scherm gingen bij de penalty tegen, bleven zijn ogen op het scherm.
Voor mij een nieuwe ervaring. Mijn eigen zoons, 7 en 10, zouden geen seconde stilzitten. Ze
zouden vragen of ze achter de iPad mochten, ze zouden vragen om cola, chips, snoep en als
ik er bij zou zijn en ik zou even met iemand praten, dan zouden ze aan mijn arm gaan hangen
met: pap, pap, pap, paa-haap!
Het jongetje op de eerste rij zat jaloersmakend stil. Alleen toen Robben met een beweging van
zijn arm protesteerde toen hij werd afgevlagd wegens buitenspel, maakte het jongetje dezelfde
beweging.
Ineens had ik hem door. Hij zat helemaal niet met zijn vader en moeder, of opa en oma, in
Café De Richel. Hij stond op het veld. Hij was Robben. Hij was Van Persie.
Hij observeerde hoe ze liepen, hoe ze deden en hoe ze keken.
De kleine man was in gedachten bezig met zijn eigen carrière. Nu voetbalde hij nog in de
D1, maar op een dag zou hij daar staan. Op het WK in 2026 misschien, of het WK in 2030.
Tegen die tijd zou de wereld er schande van spreken dat het toernooi op de Noordpool zou
plaatsvinden omdat de dan 120 jaar oude FIFA-voorzitter Sepp Blatter honderd miljoen euro
smeergeld had gekregen, maar voetbal zal altijd een wereld van dromen blijven.
Ik keek nauwelijks nog naar Spanje – Nederland. Ik keek alleen nog naar het jongetje op de
eerste rij. Hoe hij daar zat, bijna onbewogen. Ook toen zijn vader, of zijn opa, iets in zijn oor
schreeuwde. Hij keek even opzij, knikte en keek snel weer naar het scherm.