Nieuwe columnbundel: De eeuwige Veenkoloniaal

Om alvast in de agenda te zetten, tenminste, voor wie het wat interesseert: bij Uitgeverij Passage verschijnt een nieuwe bundel columns van mijn hand. Titel: De eeuwige Veenkoloniaal. Presentatie (ovb) 17 september om 17.00 uur in jongerencentrum De Kwinne in  Stadskanaal. Iedereen is welkom. Eerste exemplaar wordt (ovb) uitgereikt aan Volkskrant-columnist en schrijver Bert Wagendorp.

Voorbij de Watertoren (66) - De eerste dag van de vakantie

De eerste dag van de vakantie gaat op aan plannen maken. Over hoe de vakantie door te komen. Mooiste moment van het jaar, omdat het neerkomt op zoveel mogelijk manieren verzinnen om niks te doen.

Het hele jaar hebben we de bek vol muggen omdat we dag in dag uit over ’s herens Groningse wegen razen en het vooruitzicht op vier weken rust is een emotiemomentje.

Alleen ook dan trouwens. Na de eerste dag wordt het alweer minder. Immers, daarna begin ik met aftellen. Er komt natuurlijk een moment dat die vier weken voorbij zijn en met elke dag die voorbij is in de vakantie komt dat moment dichterbij.

De zoveel mogelijke manieren van niks doen haal ik vooral uit bladen als Leven in Frankrijk en En France, Italië en España. In die landen doen ze ook niet veel meer dan niks.

En anders kijk ik naar Jamie Oliver die in een busje langs de Middellandse Zee crosst. Wat ik bij hem zie, wil ik ook: in korte broek en open blouse bij de barbecue aan een Desperado of Corona lurken, onderwijl ik een piri piri-kippenboutje omdraai.

Meestal als je naar foto’s of reclamefilmpjes kijkt waar mensen dat ook doen vraag ik mezelf af of ik daar serieus aan moet beginnen, omdat die mensen er allemaal strak, bruin en jong uitzien, maar ik weet sinds kort van collega Rosa T. dat er iets bestaat als een dadbod.

Dadbod is damesbladen-slang voor wat in Groningen n dikke pokkel heet.

Daar schijnen zelfs jonge vrouwen op te vallen, met als gevolg dat het halve mannenbestand van Slochteren ineens sexy is. Heel sexy.

Zwembad kan ook. Met de kinderen. Die zijn op een leeftijd dat je ze niet meer hoeft te vermaken, sterker nog, dat hebben ze liever niet en dus zit je aan de rand van het zwembad met een boekje en een waterflesje waar zogenaamd Karvan Cevitan in zit, maar eigenlijk iets anders.

Als het te warm wordt rol je ook even het water in en gaat verder met wat je aan het doen was. Lezen of praten met andere ouders. Over niks natuurlijk, al noemen we dat niks in de gesprekken ‘onze kinderen’.

Een festival bezoeken kan. Luisteren naar muziek, kijken naar theater, of gewoon zoals op Noorderzon, zeggen dat de kaarten jammer genoeg uitverkocht zijn en op een bankje bij de vijver gaan zitten keuvelen met andere mensen die ook zeiden dat ze geen kaartjes meer konden krijgen, onderwijl je een tortillachip in de guacamole doopt, terwijl je poedie nog een rondje wijntjes haalt.

Ik merk alleen dat ik niet meer zo van de mensenmassa’s ben. Moet ik luisteren en zo en ook zelf praten. Ben ik eigenlijk helemaal klaar mee.

Vissen, we zouden het bijna vergeten. Dat gaat – ik kan alle ecofreaks geruststellen - helemaal niet om zoveel mogelijk zwemmende beestjes vangen. Welnee, het gaat er om dat je even alleen bent. Geen gezeur om de kop. De hengel is een instrument. Het doel is aan het water zitten, kijken naar de lucht, een paar bomen in de verte, een dood vogeltje op de weg. Meer niet.

De mooiste manier van niks doen is echter lezen. Lam liggen in een tuinstoel met een boek. Dat zou ik het liefst doen. Als de vakantie begint moet ik altijd denken aan de baas van de Groningse stadsbibliotheek. Die doet dat ook alleen maar. Lezen. Zijn vriend wil nog wel eens een wandeling maken. Hij niet.

Boeken heb ik inmiddels in voorraad. Een precieze mix van lucht en pittig. Ik zal niet opnoemen wat ik heb, dat staat wat raar…, nou goed dan, een wil ik noemen en dat is een enorme pil met de beste wielerverhalen. Ik heb zelf niet zoveel met wielrennen, maar dat hoort wel bij Frankrijk en wat is er mooier dan lezen over de helden en losers die door aftandse dorpjes jakkeren, of zich dood rijden op een stuk vals plat, terwijl je zelf als een gestrande walvis in het gras ligt, flesje rosé in de koelkast.

,,Leg dat boek maar aan de kant’’, breekt mijn vrouw in, terwijl ik aan het nadenken ben op de eerste dag van de vakantie, ,,kijk, ik had al even een lijstje met klusjes gemaakt.’’