Het was gisteren al met al even na twaalven dat de nachtchef me naar huis stuurde. Niet alle pagina’s waren door, maar de laatste zouden ze zelf checken. Hectisch werd de correctiedienst geen moment; het was een avond van – en ik vind dit een geweldige uitdrukking – dood katoen. Ofwel, weinig te beleven.

Een enkele keer druppelde een collega binnen die op reportage was geweest en daar een stukje voor de volgende dag (vandaag dus) van maakte. Op televisie zie je mensen altijd wild krantenredacties op rennen, in het echt valt dat reuze mee. Zelfs een demonstratie in de stad, vóór de komst van vluchtelingen, verliep zonder tikkerij.

Dat gaf me de gelegenheid tussen de bedrijven door een spelletje te spelen. Ik heb het sinds kort op mijn iPhone. Het heet BubbleExplode en ik ben er, vrees ik, een beetje verslaafd aan. Dat verbaast me zelf. Een keer of wat per dag word ik door Jan en alleman uitgenodigd Candy Crush Saga of andere ongein te spelen en ik vind me dat een armoede. Hebben die mensen wel een sociaal leven, vraag ik me dan af. Echter; nu ik door heb hoe het virtueel belletjes laten knappen werkt, kan ik er geen afscheid van nemen. De truc is ze in formaties te laten exploderen.

Het gamen voorkwam niet dat ik aan het einde van de avond steeds vaker begon te gapen en ik was blij dat ik naar huis mocht en om half een in mijn bed lag. O ja, het mooiste woord dat ik op de pagina’s tegenkwam was ‘gekokkeld’. Het klonk als iets dat heel lekker is als ze het bij je doen.

Ik kan nu wel vertellen dat ik voorafgaand aan de correctiedienst een biertje heb gedronken. Mijn schoonvader kookte zoals elke maandag en die wilde, zoals ook elke maandag, voor het eten een biertje drinken. Zoiets kun je niet weigeren.

We mogen na een correctiedienst later beginnen, maar ik zat vanochtend gewoon om kwart voor negen achter mijn bureau. Met kinderen gaat de wekker hoe dan ook om zeven uur. Compenseren doe ik donderdagmiddag. Dan moet ik eerder weg, want dan wordt mijn nieuwe columnbundel De eeuwige Veenkoloniaal gepresenteerd en dan is het wel handig dat je daar zelf bij bent.

 

Een rare werkdag was het trouwens. Ik zat vandaag meer in de auto dan achter de laptop. Om half elf koffiedrinken bij de afdeling voorlichting van de gemeente Bedum, daarna moest ik de fiets van mijn oudste zoon bij zijn school in de stad oppikken, hem op de bus naar huis zetten en een uur later stapte ik vloekend in de auto richting Slochteren omdat zoonlief belde dat hij daar voor een dichte deur stond. De huissleutel zat vast aan de fietssleutel die nog in het slot zat van de fiets die achter in mijn auto lag op de parkeerplaats in Groningen.

Eenmaal terug op het werk kon ik een half uur later opnieuw naar Bedum voor de in bruikleengeving van een schilderij met een verhaal. Het artikel daarover vlotte matig, dus ik verwachtte tijdens het kijken van de Champions League-wedstrijd tussen PSV en Manchester United half en half dat ik zuchtend gebeld werd door de eindredactrice die gisteren nog zo aardig was me een kopje koffie te komen brengen.