Ik vertrouw het toilet op ons werk niet. Het is opnieuw een item, omdat ik sinds de vakantie weer een bureau heb aan de Lübeckweg in de stad Groningen. Ik werkte zeventien jaar in dat gebouw, zat daarna achtereenvolgens in Winschoten en Assen en nu ik wederom dagelijks naar ons hoofdgebouw rij, moet ik mezelf er voortdurend aan herinneren mijn iPhone mee naar de wc te nemen.

Dat komt omdat een collega er eens een heel weekend opgesloten zat. We schrijven de jaren dat er nog geen mobiele telefoons bestonden - of misschien ook wel - en toen tijdens zijn toiletbezoek de klink er af donderde, kon de man er niet meer uit. Zonder telefoon was hij niet in staat alarm te slaan.

Als ik het goed heb gebeurde het op vrijdagmiddag of –avond en die man kon schreeuwen wat hij wilde, er was niemand die hem had kunnen horen. Zelfs al had er een collega in het gebouw vertoefd. De toiletgroep bevond/bevindt zich in een uithoek van het gebouw.

Pas op zondagavond, toen de eindredactie langzaam binnendruppelde om de maandagkrant te maken, werden zijn kreten gehoord.

Het meest fascinerende aan het verhaal was dat hij uit de toiletpot gedronken had om niet uit te drogen. Al is het, als je het beredeneert, minder goor dan je denkt. Immers, een paar keer goed doorspoelen en je hebt schoon water.

Zijn probleem was ook dat hij, als alleenwonende man, niet gemist werd.

Ik ga waarschijnlijk wel gemist worden, als ik op vrijdagavond niet thuiskom, maar of dat veel helpt weet ik niet, want geen mens weet natuurlijk waar te zoeken.

Ik vergeet mijn telefoon trouwens altijd.