‘Hoe is ‘t?’
‘Goed en met jou?’
‘Goed.’
De kans is groot dat hij me herkent. Immers, ik werk aan een
boek over Milko Djurovski, de enige Vedette met hoofdletter V die de groen/witten
ooit hebben gehad en daarvoor hebben we elkaar een paar keer ontmoet. Aan de
andere kant: Nijland ontmoet per dag natuurlijk honderden mannen die hem
allemaal begroeten alsof hij hun eigen broer is.
In een voetbalgekke provincie is de status van directeur van
FC Groningen die van onderkoning. Hij neemt beslissingen die we ’s maandags bij
de koffiemachine vervloeken of toejuichen.
‘Mooi op tijd’, zeg ik.
Maar dat vindt hij normaal. Afspraak is afspraak. Zover
woont ie ook niet van Slochteren. Ik vertel hem dat Kees van Twist, toen
directeur van het Groninger Museum, op een voorleesochtend in de Openbare
Bibliotheek in stad fashionably late kwam en kinderen van vier jaar drie
kwartier liet wachten.
‘Kun je niet maken’, zegt Hans.
‘Nee’, beaam ik, ‘maar ja, zeg d’r eens wat van. Zo was Kees.’
Ik vraag hem hoe het met Henk is, de masseur. Die onderging
een bypass-operatie. Gaat het goed mee, aldus Hans. Al bekent hij dat het hem
aan het denken zet. Ook hij is van het bourgondisch leven. Biertje, hapje en
ja, je hebt het net even te druk. Al sport hij best veel, dat zegt dus niks.
Hans Nijland gaat voorlezen op obs De Kinderboom. Ik moet helpen
broodjes smeren. Bij het voorlezen hoort een gezamenlijk ontbijt. Reyer, mijn
jongste zoon, wil tot mijn verbazing jam.
‘Wat zullen we nu beleven? Dat eet je thuis nooit.’
‘Omdat jullie dat niet kopen.’
‘Omdat je nooit hebt gezegd dat je het lust.’
Reyer heeft zijn FC Groningen-shirt aan. Als Nijland
binnenkomt begint hij te stralen. Hij hoopt dat de directeur hem meteen een
contract aanbiedt. Dat hoop ik trouwens ook. Ook Arjan heeft een FC
Groningen-shirt aan en bijna alle jongetjes in zijn klas zitten op voetbal. Ze
zijn idolaat van de club. Meisjes doen aan ballet, willen op paardrijles,
liefst beide en jongetjes weten dat ze op een dag bij FC Groningen voetballen.
Het is altijd FC Groningen. Ook al heb ik dat nooit gestimuleerd. Leren is ook
belangrijk. En ik ben eigenlijk voor SC Veendam. Was. Remco maakt van alle
jongetjes de meeste indruk. Hij weet alles.
,,Volgens mij weet jij zelfs met wie ik getrouwd ben’’,
grijnst Hans.
,,Grietje’’, zegt mijn zoon, alleen niet hardop.
Nijland leest bij groep 5 tot en met 8 voor uit Meester Jaap. Goede keuze. Een meester
die alle kinderen wel willen hebben. Daarna komen de vragen. Wie gaat u kopen?
Niemand. Of Michael de Leeuw moet vertrekken. Wie is de beste voetballer? Op
dit moment maakt Tibbling indruk. De mooiste wedstrijd? Tegen Fiorentina.
Europacup. Uitgeschakeld met penalty’s, maar oh, wat spannend. Of Arjen Robben
terugkomt? Misschien als jeugdtrainer. Het gaat achter mekaar door en als Hans
het antwoord niet weet, Remco wel.
We horen dat ie zeven dagen in de week werkt, net als
eigenlijk iedereen bij FC Groningen, dat ie de nacht na de wedstrijd niet
slaapt, net als iedereen bij FC Groningen en als ik vraag waarom ze dan niet
met zijn allen vrij nemen op maandag, kan dat ook weer niet.
Of hij zelf bij de FC heeft gevoetbald? Nee, dat niet. Wel
bij HSC: ,,Mijn zoon Stef wel. Zit nu bij PEC. Zwolle. Ik hoop dat ie nog een
keer bij ons komt.’’
Iedereen wil een handtekening. De onderkoning komt maar een
keer langs. Nijland vindt alles best. Toegankelijke man, archetype Groninger, zichzelf
gebleven en al is-ie in zijn hoofd alweer bezig met het volgende punt op de
agenda, hij neemt de tijd. Met zijn allen op de foto? Waar moet ik staan? Nog
een handtekening? Kom maar hier mienjong.
Dan is het echt afgelopen. Ook bij de volgende afspraak moet
je op tijd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten