Soms gaan we naar links, soms naar rechts.
Je kunt je afvragen: waar heb je het over, maar het is een
intrigerende kwestie. Ik ging heel lang automatisch naar rechts, tot een van
mijn zoons, Hunter, plots zei: ga eens naar links. Dat deed ik en sindsdien is
het een klein vraagstuk en dus gaan we soms naar links en soms naar rechts en
dat wisselen we zo vaak af, dat we nieuwsgierig zijn geworden naar welke van de
twee routes naar huis korter is.
Gevoel is arbitrair
Mijn gevoel zegt dat het niet zoveel uitmaakt, maar gevoel
is arbitrair. Ik denk af en toe ook dat ik een opmerking kan maken als ‘dát
vind ik nou een mooie vrouw’, maar dat is dan geen goed idee.
Hunter, dat is onze oudste, heeft trouwens, als enige in het
gezin, een duidelijke voorkeur voor links. Als ik vraag waarom is het: ,,Vind
ik een mooiere route.’’
,,Waarom dan?’’
,,Oh, weeknie.’’
Dat is het punt waarop ik me weer zorgen ga maken over zijn
toekomst, want hij weet nooit iets. ,,Had jij geen toets morgen?’’
,,Weet ik niet.’’
,,Kijk even in je agenda dan.’’
,,Ik weet niet waar die is.’’
De weg links voert door het land, door Slochters backyard; over
de Verlengde Veenlaan, langs de brandweerkazerne en de Veenweg en rechtsaf via
de Groenedijk het Slochterdiep op. Naast de gemeentewerf liggen kavels. Die
zijn te koop. Daar staat al een hele tijd een bord met de kreet ‘Het uitzicht
is al klaar, nu uw woning nog’.
Typisch
Typisch een houding van een gemeente; pronken met dingen waar
je niets voor hoeft te doen. In geval van zaken waar bestuurders en ambtenaren
wel de regie hebben klinkt het: ,,Sorry mensen, we moeten bezuinigen.’’
Het uitzicht is overigens fenomenaal, tenminste als je van
lege vergezichten houdt.
Rechtsaf is de weg door het hart van het dorp. De urban road.
Korenmolenweg, Hoofdweg, Slochterdiep. Langs de huizen waar onze vrienden wonen
en de kinderen van onze vrienden en soms zien we dat díe kinderen wél buiten
spelen en even verder kijken we of er nog een trouwerij is op de Fraeylemaborg en
of onze vrienden misschien op het terras zitten.
Daarna gaat het langs de oude Hubo, waar gewerkt wordt aan
een nieuw centrum (er gaat ook veel wel goed in Slochteren) en daarna draaien
we ons eigen Slochterdiep op, evenwijdig gelegen aan de gelijknamige waterweg
die ieder jaar in november een bron van onrust was en Hunter en Reyer, omdat ze
wakker lagen van de vraag: komt Sinterklaas deze keer wél of niet met de boot?
Het diep
Het diep wordt voor het eerst uitgebaggerd, sinds wij elf
jaar geleden naar de Parel van Duurswold verhuisden. Al is de kans groot dat de
goedheiligman dit jaar met de middelvinger wordt begroet, op die leeftijd
zitten ze nu.
,,We kunnen meten welke route korter is’’, zei ik tegen
Hunter. Die is redelijk technisch ingesteld en vindt dat soort dingen leuk.
,,Doen we eerst links’’, besliste hij.
,,Nu’’, zei ik en trok op. Hij startte de stopwatch. Ik reed
normaal, om de vergelijking zo eerlijk mogelijk te maken. Dat ging vlotjes, al
moesten we op de Groenedijk even uitwijken voor een tractor, waardoor de
rechterwielen over de betonblokken naast de weg rappelden. Dat vinden mijn
zoons een mooi geluid en dat moet ik dan nog een keer doen. Ik ben er niet wild
van. Het lijkt me niet goed voor de vering en banden en dan krijg ik weer op
mijn donder van mijn vrouw dat die garagerekeningen zou hoog zijn, maar toen we
de oprit opdraaiden stond de tijd op 3 minuten, 25 seconden en 36 honderdsten
van seconden.
We knikten goedkeurend. Weten we dat ook weer.
Of die tijd genoeg is voor de titel ‘De snelste weg naar
huis vanaf de Korenmolenweg’ weten we nog niet. We moeten rechts nog klokken en
daar komen we maar niet aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten