De griep is terug. Eigenlijk al sinds het weekeinde. De oudste klaagde zaterdag al over hoofdpijn, hockeyde nog wel, maar bleef zich zondag en maandag rot voelen en stortte vanochtend definitief in. Hoofdpijn, misselijk, alles doet zeer, kut, kloten, geef het maar een naam. Als ik de jongste wil wekken, zegt ook hij dat-ie zich niet lekker voelt. Een hoopje mens onder de dekens. Hij slaapt nog half als ik vraag of ook hij wil thuis blijven, maar de langzame hoofdbewegingen zijn duidelijk.

Waarmee de noodzaak tot rennen en vliegen zoals op andere ochtenden opeens is vervlogen. Mijn vrouw redt zichzelf en ik, ik hoef niks. Er is niemand die aangekleed moet worden, een broodje wil, of een glas melk, ik hoef geen broodtrommels vullen en dus loop ik op blote voeten naar de brievenbus, pak de krant, ren snel het huis weer in en neem het nieuws in me op, met als toetje de favoriete strip van mij en mijn collega’s: Dirk-Jan.

Een opmaakster bij de huis-aan-huisbladen verzuchtte eens dat ze eigenlijk wilde dat Dirk-Jan echt bestond. Daar heb ik niks aan toe te voegen.

De aanwezigheid van twee zieke jongens maakte wel dat werken aan mijn boek over Milko Djurovski met horten en stoten ging. Terwijl ik een interview met zijn oud FC Groningen-trainer Hans Westerhof uittikte, hoorde ik: ,,Pap, pap, pa-haap.’’

Waarna ik de opname stopte, vroeg wat er was en hoorde: ,,Kom je even bij mij kijken?’’

Nee, want ik was aan het werk.

,,Oh ja.’’

Even later weer: ,,Pap, pap, pa-haap.’’

Weer oortjes uit: ,,Ik ben aan het werk, weet je nog? Wat is er’’

,,Sorry, vergeten.’’

,,Wat is er dan. Ben nu toch al gestopt.’’

,,Ah nee, laat maar.’’

Ze mochten van mij niet direct gamen, dat zou niet verstandig zijn met hoofdpijn en misselijkheid, dus gingen ze lezen, vroegen na een uur of ze toch niet mochten gamen, ‘eh… nee’ en gingen verder met televisie kijken. En een beetje lezen.

Omdat ze ‘echt niet’ en ‘nou ja, misschien een beetje’ honger hadden moesten ze van mij nadenken over wat ze als lunch wilden. Ik douchte mij en noteerde, tijdens het aankleden, cheeseburgers, hotdogs, pizza en lasagne, alles kant en klaar uiteraard en nam dat inderdaad ook mee. Ze moesten van mij wel eerst een bakje fruit opeten.

Mijn vrouw en ik hebben nu en dan het idee dat ze veel te weinig eten en veel te weinig drinken en dat daar ook wel eens de hoofdpijn vandaan kon komen.

Ik zei dat ik tot twee uur zou werken en dan zouden we samen een film kijken, via Netflix. Goed idee, vonden de heren, maar toen ik eerst Bad Ass opzette, dat toch niet zo boeiend vond en later Olympus has fallen was ik de enige die bleek te kijken. Ze waren te zeer verdiept in de filmpjes op hun iPad. Het avondeten bestond voor mij uit rijst met kip en Indiase saus uit een potje en voor hen pizza met verse jus d’orange en vitaminedrank.

Ze mochten ieder een uurtje op de Playstation, maar daar ontstond weer zoveel hikhakkerij over dat ik besloten heb dat ze morgen weer naar school gaan.