Ineens ben je op een plek waar je nog nooit was en waar je niet meteen nog een keer komt, een klein plaatsje waar je zo nu en dan langsrijdt, waarvan je het bestaan wel weet, maar ja, wat moet je daar en ineens ben je daar en sta je, niet ver van de doorgaande weg en denk je: goh, dit is nu Groot Wetsinge.

Je ziet het oude kerkhof, je parkeert je auto op een plek waar dat eigenlijk niet kan, omdat er maar een straat is en die is niet zo breed en een man opent de deur, zegt welkom en dan sta je in een middeleeuwse pastorie, waarvan er nog maar vier in de provincie Groningen zijn en dat nu een woonhuis is, waar het naar vers gebakken koekjes ruikt en de man neemt je meteen mee naar de tuin, wijst naar het eeuwenoude land, door water en weer gevormd, zijn vinger wijst naar de oude meanders, een oud kerkepad en je ziet de kippen in een hoekje samengeklonterd en je denkt: goh, ik kijk nu uit over Middag-Humsterland en je vraagt nog eens: en daar, die woningen, met dat kerkje, dat is Klein Wetsinge?