Het is vrijdagavond. Ik zit naast mijn jongste zoon op de bank. Hij heeft een laptop op schoot. Een headphone op zijn hoofd. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord. Minecraft. De oudste zit rechts van mij, op de andere bank. Hij zit op zijn rug, de blote voeten op de rand van de bank, met zijn knieën omhoog. Die ondersteunen zijn iPad. Zijn hoofd licht op door het beeldscherm. Naast hem mijn vrouw. Die is, net als ik, al in pyama. Zij tikt met haar rechtervinger op haar iPhone. De televisie staat aan, maar niemand kijkt. Er is ook niemand die iets zegt.