Als ik in de auto stap weet ik, ik heb hoofdpijn. Geen knallende, een lichte, maar het is er wel. Ik zet de TomTom aan en druk op ‘naar huis’, omdat ik het gedeelte van Haren niet heel goed ken en ik even naar een bekend stuk moet. Dat lukt min of meer op de Stationsweg, daarna red ik mij. Mijn vrouw appt me wat we eten. Ik zit achter het stuur en weet het niet. Ik kan terugappen, wat ik soms doe, maar het is donker en ik lees net even te vaak over veroordelingen of doden door mobiel gebruik achter het stuur. Dus ik bel, met de phone op schoot. Of ik ‘Fred en Karin’ ga doen, vraagt ze.

Die term staat bij ons voor hapjes met een glaasje wijn erbij. Ooit geleerd van Fred Emmer en diens vrouw Karin. Ze werden geïnterviewd voor, ik meen Volkskrant Magazine en de twee zeiden dat ze soms geen zin hadden aan koken. Dan namen ze tapas mee. Olijfje, worstje, kaasje, nootjes, meloen, taco, toastje met smeerseltje, dat werk. Daar zat alles in en dat was dan hun avondeten. Dat doen wij ook als we geen zin hebben aan koken.

Ik reed over de oude weg van Waterhuizen naar Hoogezand, sloeg rechtsaf de Rengersbrug op, nam de rotonde daarna driekwart en draaide weer een paar minuten later de parkeerplaats op van de Jumbo in Martenshoek. Terwijl ik mijn jas dichtritste stapte ik de winkel binnen en pakte een mandje. De eerste stop was de sinaasappelsapmachine. Dat drinken wij de laatste tijd graag. Zo krijgen wij onze vitamines. Ook al beweren onderzoekers dat een zo’n glas net zo slecht is als cola, dat gaat er bij mij niet in. Je ziet de sinaasappels uitgeperst worden en aangezien dat een natuurproduct is, kan het nooit slecht zijn.

Ik stop twee knoflookworstjes in het mandje, een bakje krabsalade, kip met saté, drie bakjes fruitsalade, een stukje camembert met calvadossmaak en, daar had de rest van de familie zin aan: nacho’s, tomatenblokjes, geraspte kaas. Simpel, maar lekker. Gooi de chips in een kom, het blikje tomatenblokjes erover, dan de kaas en dan een minuut of vijf in de magnetron. Smaakt bijna net zo als in de betere lunchcafés in de stad.

Ik zie ook iets nieuws: kleine bakjes met spareribs met honingmosterdsaus en kipspiesjes. Neem ik ook mee. Evenals twee flessen rode wijn. Los Gansos merlot. Rode wijn smaakt me de laatste tijd niet meer. Wat ik ook koop, ik vind het allemaal niks. Maar die van Los Gansos is wel goed.

Ik bel mijn vrouw omdat bij de kaas een display staat met boeken. Zij houdt van thrillers en ik zie er een van Harlan Coben. Voor maar 5,95 euro. Of ze die al heeft. Nee, die heeft ze nog niet. Dus ook maar in het mandje. Ik heb zoveel spullen dat ik een Jumbotas moet kopen. We hebben best wel veel van die tassen, maar ik zie me nog niet met alles naar de auto lopen. Onderwijl de kassajuffrouw alles scant en ik tot mijn schrik zie dat ik voor meer dan vijftig euro aan hapjederij heb gekocht, denk ik aan wat ik gisteren tijdens de Sinterklaasinkopen dacht en dat ik gisteren al had willen opschrijven, maar het om de een of andere reden niet deed:

,,Er zijn drie periodes in het leven van een man waarin het geoorloofd is om met Lego te spelen. Ik heb er nu twee gehad.’’