Voorbij de Watertoren (65) - De crimineel die ik ben

Mijn bank, dat is de SNS-bank, vertrouwt mij niet. Dat zeggen ze natuurlijk niet in your face, maar dat blijkt uit het hoofdschudden als ik de vestiging in Hoogezand binnenstap: ,,Nee meneer, dat kan hier niet.’’

Let wel, ik loop niet met een bivakmuts en een getrokken pistool binnen; de ene keer heb ik buitenlands geld nodig, een andere keer wil ik geld op eigen rekening storten.

Ik denk altijd dat een bank er voor mij is en dingen voor mij doet omdat ik mijn, sorry, onze, centen aan die bank toevertrouw. Daar is ook een term voor – een stukje service naar de mensen toe – maar de meneren en de mevrouwen in de SNS-vestiging in Hoogezand zitten er vooral om uit te leggen wat er allemaal niet meer kan bij die vestiging.

Mijn bank, dat is de SNS-bank, stuurt mij naar de stad Groningen. Naar het Grenswisselkantoor op het hoofdstation. Dat doet mijn bank zo vaak dat ik even heb gedacht dat ik beter mijn geld in beheer kan geven bij datzelfde Grenswisselkantoor. Maar daar ben ik weer van af. Ook het Grenswisselkantoor vertrouwt mij niet.

Auto verkocht

 

Ik had een auto verkocht en zoals wel vaker bij de verkoop van een auto leverde dat geld op. Ik dacht: dat zetten we op eigen rekening. Het was een bedrag met drie nullen en dat moet je niet in huis laten liggen. Zeker niet als je samenwoont met een vrouw.

Dat ik op de vestiging in Hoogezand niet meteen buitenlands geld kunt krijgen, dat snap ik. Immers, het is ondoenlijk dat op een kantoor in een middelgrote provincieplaats stapeltjes Deense kronen, Britse ponden, Zuid-Afrikaanse rand, Poolse zloty en Thaise baht klaarliggen omdat er een keer in de zes jaar iemand langskomt die er een paar weekjes tussenuit gaat.

Maar geld storten op eigen rekening?

,,Primera in Haren’’, zei de meneer van de SNS-vestiging in Hoogezand, ,,daar kan het tot 1.500.’’

,,En bedragen daarboven?’’

,,Grenswisselkantoor op het hoofdstation in stad.’’

,,Nee, serieus? Dus ik moet nu naar Groningen, wil ik mijn geld op mijn eigen bankrekening storten?’’

Hij haalde zijn schouders op, met een soort van verontschuldigende blik.

Op het Grenswisselkantoor

 

,,Ja hoor’’, zei het meisje van het Grenswisselkantoor, ,,om hoeveel gaat het?’’

Ik noemde het bedrag.

,,Ze nam mijn paspoort en bankpasje en sloeg aan het gegevens intikken. Na een minuutje of wat keek ze op: ,,Mag ik vragen hoe u aan dat geld komt?’’

,,Pardon?’’

,,Sorry, maar dat moeten we vragen.’’

,,Ik heb een auto verkocht.’’

,,Ok.’’

,,Mag ik het vrijwaringbewijs zien?’’

,,Pardon?’’

,,Vrijwaringbewijs.’’

,,Dat meen je?’’

,,Ja. U heeft toch een auto verkocht? Dan heeft u dat gekregen. De gegevens daarvan heb ik nodig als bewijs.’’

,,Dat heb ik natuurlijk niet bij me.’’

,,Mijn excuses. Het zijn onze regels, al geef ik toe dat we er in de communicatie naar de mensen toe niet echt helder over zijn.’’

,,Nee, serieus? Dus ik moet nu terug naar Slochteren om het vrijwaringbewijs te halen en dan weer hierheen, wil ik geld op mijn eigen bankrekening storten?’’

Het meisje haalde haar schouders op, met een soort van verontschuldigend blik. Ik zei de naam van de zoon van God een paar keer hardop, in combinatie met ‘niet te geloven’.

Uit Slochteren

 

Mijn zoons en ik waren om half een uit Slochteren vertrokken voor wat een leuke middag moest worden. Wij waren om half vijf in het dorp terug. Voor het leuke was een half uur overgebleven.

Ik was van plan ook nog wat kunstwerken te verkopen, maar ik twijfel nu. Zonder vrijwaringbewijs heeft dat geen zin.

Ik zou heel graag van bank verwisselen, maar ik denk dat ik daarvoor een paar keer op een middag naar Amsterdam moet. Ik geloof ook niet dat ik er veel mee opschiet. Het zal bij andere banken niet veel beter zijn. Dus ik blijf bij de SNS, ook al vind ik dat een enorme kutbank. En mocht mijn straks gevraagd worden of de SNS of een andere bank weer met mijn, sorry, ons, belastinggeld gered moet worden, dan zou ik zeggen: zak lekker in het moeras. Maar dat wordt mij natuurlijk niet gevraagd.